Για περίπου τρεις αιώνες, η ανθρώπινη φύση αποτελεί ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα ερευνητικά πεδία. Η θεωρία του «ευγενούς αγρίου», ότι ο άνθρωπος δηλαδή στις φυσικές του συνθήκες είναι ένα ειρηνικό ον, αποτέλεσε έναν από τους πυλώνες της αναγεννησιακής σκέψη και ήταν μια από τις βασικότερες επιρροές του Ζαν Ζακ Ρουσό όταν έγραφε το «Κοινωνικό Συμβόλαιο». Αποτέλεσε δε τη βάση σχεδιασμού σχεδόν όλων των κοινωνικών, πολιτικών και εκπαιδευτικών συστημάτων.
Σήμερα, οι η ανθρωπολογία έχει καταρίψει αυτό το μύθο και θεωρεί ότι η βία είναι μια παγκόσμια σταθερά. Ο άνθρωπος υποστηρίζει ο Στίβεν Πίνκερ, ένας από τους πιο προβεβλημένους όσο αμφιλεγόμενους διανοητές παγκοσμίως, υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι πάντα ήταν τόσο βίαιοι και τόσο φονικοί όσο η τεχνολογία τους το επέτρεπε. Η σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης απλώς κρύβοταν ανάμεσα στα ιστορικά δεδομένα και τις στατιστικές.
«Κάποια από τα δεδομένα ήταν κάτω από τη μύτη μας. Η συμβατική ιστορία δείχνει ότι γινόμαστε πιο φιλήσυχοι και πιο ευγενικοί… Ωστόσο, η μειώση της βίας είναι ένα σποραδικό φαινόμενο, ορατό στην κλίμακα χιλιετιών, αιώνων, δεκαετιών και χρόνων. Είναι παρούσα σε αρκετές τάξεις μεγέθους βίας από τη γενοκτονία, στον πόλεμο, στις δολοφονίες, στην αντιμετώπιση παιδιών ή ζώων» υποστηρίζει ο Πίνκερ.
Η σφαγή Ντρογκέντα (11 Σεπτεμβρίου 1649)
Θύματα: έως 4 χιλιάδες
Η σφαγή της Ντρογκέντα ήταν το πιο αιματηρό γεγονός των Πολέμων των Τριών Βασιλείων μεταξύ 1639 και 1651. Σκοτσέζοι και Ιρλανδοί μάχονταν για την ανεξαρτησία τους από την Αγγλική κυριαρχία, ενώ η Αγγλία βρισκόταν σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Βασιλικών και Κοινοβουλευτικών.
Το 1649, ο Όλιβερ Κρόμγουελ αποβιβάστηκε στην Ιρλανδία για να ανακτήσει τη χώρα εκ μέρους του Αγγλικού Κοινοβουλίου. Το πρώτο εμπόδιο στο δρόμο του ήταν η οχυρωμένη πόλη της Ντρογκέντα. Ο Κρόμγουελ αποφάσισε να επιτεθεί αιφνιδιαστικά αντί να περιμένει την πτώση της μετά από πολιορκία.
Όταν τελικά κατάφερε να μπει στην πόλη, η φρουρά της που αποτελείτο από Άγγλους Βασιλικούς και Ιρλανδούς καθώς και πλήθος κατοίκων σφαγιάστηκαν χωρίς οίκτο.
Σύμφωνα με διάφορους ιστορικούς η πράξη του Κρόμγουελ ήταν ακόλουθη των συμβατικών πολεμικών ηθών της εποχής που επέτρεπε στους κατακτητές να εξοντώνουν κατά βούληση τον πληθυσμό μιας πόλης που δεν είχε παραδοθεί.
Η σφαγή του Μπατάκ (1876)
Θύματα: έως 5 χιλιάδες
«…
Σε κάθε πλευρά υπήρχαν ανθρώπινα οστά, κρανία, πλευρά, ολόκληροι σκελετοί, κεφάλια κοριτσιών με μακριές πλεξούδες, κόκκαλα παιδιών και σκελετοί σε ρούχα… Εδώ υπήρχε ένας μύλος γεμάτος με πρησμένα πτώματα; Εκεί το σχολείο με 200 γυναικόπαιδα καμένα ζωντανά».
Έτσι περιέγραψε τη σφαγή του Μπατάκ ο αμερικάνος συγγραφέας και διπλωμάτης Ευγένιος Σουίλερ στη Daily News. Σύμφωνα με τη Encyclopaedia Britannica, 5 χιλιάδες άνθρωποι σφαγιάστηκαν στο Μπατάκ τον Απρίλιο του 1876. Στην ευρύτερη περιοχής της Φιλιππούπολης ο αριθμός των θυμάτων έφτασε τις 15 χιλιάδες.
Η σφαγή ήταν στα πλαίσια αντιποίνων που διετάχθησαν για την εξέγερση των Βουλγάρων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η σφαγή της Θεσσαλονίκης (390)
Θύματα: 7 χιλιάδες
Η σύλληψη ενός δημοφιλούς ηνίοχου ήταν αρκετή για να προκαλέσει τη σφαγή 7000 Θεσσαλονικέων το 390 μ.Χ. Ο Βουθέριχος, ένας γότθος στρατιωτικός διοικητής διέταξε τη σύλληψη του ηνίοχου επειδή προσπάθησε να αποπλανήσει έναν υπηρέτη ή τον ίδιο το στρατιωτικό διοικητή. Οι θεατές του ιππόδρομου εξεγέρθηκαν δολοφονώντας το Βουθέριχο.
Στην προσπάθεια του να διατηρήσει τις ισορροπίες με τη δύση, ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α’ παρενέβη και διέταξε τη γοτθική φρουρά να καταπνίξει τη εξέγερση. Αν και το νούμερο είναι υπερβολικό δείχνει το μέγεθος της σφαγής και της οργής των γότθων.
Η σφαγή της Σρεμπρένιτσα (13 Ιουλίου 1995)
Θύματα: έως 8 χιλιάδες
Η σφαγή της Σρεμπρένιτσα ήταν μεγαλύτερη σφαγή σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Ιούλιο του 1995 περίπου 8 χιλιάδες Βόσνιοι άντρες και παιδιά εκτελέστηκαν από μονάδες του σέρβικου στρατού που βρίσκονταν υπό τις οδηγίες του στρατηγού Ράτκο Μλάντιτς.
Πριν από τη γενοκτονία, οι δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών είχαν κηρύξει τη Σρεμπρένιτσα «ασφαλή περιοχή». Περίπου 400 ένοπλοι Ολλανδοί κυανόκρανοι βρίσκονταν στην περιοχή την ώρα της σφαγής, κάτι που αργότερα οδήγησε στην πτώση της Ολλανδικής κυβέρνησης.
Σύμφωνα με το συμπέρασμα του προέδρου του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης «οι σερβικές δυνάμεις αφαίρεσαν από όλους τους μουσουλμάνους αιχμαλώτους, στρατιωτικούς και πολίτες, ηλικιωμένους και παιδιά, τα προσωπικά τους υπάρχοντα και έγγραφα και μεθοδικά τους εκτέλεσαν με γνώμονα την ταυτότητα τους».
Η σφαγή του στρατού του Έλφινστοουν (6-13 Ιανουαρίου 1842)
Θύματα: 16 χιλιάδες
Στα μέσα του 19ου αιώνα, η Καμπούλ ήταν μια κοσμοπολίτικη μητρόπολη της Ανατολής. Ευρύχωρα ξύλινα σπίτια, κήποι, θεατρικές παραστάσεις, αγώνες κρίκετ, κυνήγια ήταν τα συστατικά της καθημερινότητας εν μέσω μιας σύντομης βρετανικής κατοχής από το 1839.
Ο ντόπιος πληθυσμός δεν είχε υιοθετήσει τα βρετανικά πρότυπα και με υπόβαθρο μια μάχη διπλωματικής επιρροής μεταξύ Ρωσίας, Ινδίας και Μεγάλης Βρετανίας αποφάσισε να επαναστατήσει διώχνοντας τη βρετανική φρουρά.
Υπό την ηγεσία του Ακμπάρ Χαν απώθησε τις δυνάμεις των Άγγλων και Ινδών το 1842 αναγκάζοντας τους να υποχωρήσουν προς το Τζαλαλαμπάντ. Η δύναμη τους που αριθμούσε 4500 οπλίτες και 12000 προσωπικό αποδεκατίστηκε μέχρις ενός. Για τους Βρετανούς, η τραγική κατάληξη της οπισθοχώρησης οφείλεται στην ανικανότητα του Αρχιστράτηγου Γουίλιαμ Έλφιστοουν.
Η σφαγή του Κατίν (1940)
Θύματα: έως 25 χιλιάδες
Δύο, μόλις, εβδομάδες μετά τη γερμανική εισβολή της 1ης Σεπτεμβρίου 1939 στη Πολωνία, ο Κόκκινος Στρατός εισέβαλε στα ανατολικά της χώρας προκειμένου να ασφαλίσει τα εδάφη που είχαν προσαρτηθεί στη Σοβιετική Ένωση με τη Γερμανοσοβιετική συμφωνία των Μολότοφ-Ρίμπεντροπ.
4 χρόνια αργότερα, το 1943, και ενώ οι πρώην σύμμαχοι βρίσκονταν πλέον σε πόλεμο, η Ναζιστική Γερμανία ανακοίνωσε την ανακάλυψη ομαδικών τάφων στο δάσος του Κατίν.
Την ανακοίνωση ακολούθησε ένα μπαράζ διπλωματικών εξελίξεων και προπαγάνδας αλλά το πραγματικό γεγονός και οι ιστορικές λεπτομέρειες δεν έγιναν γνωστές για πολλές δεκαετίες.
Οι αποκαλύψεις ήρθαν τελικά το 1990, όταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ παραδέχτηκε ότι οι σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες ήταν υπεύθυνες για τη σφαγή του Κατίν. Η διαταγή δόθηκε στις 5 Μαρτίου 1940 από τον Ιωσήφ Στάλιν κατόπιν υπόδειξης του Λαυρέντη Μπέρια. Παράλληλα, οι σοβιετικές αρχές επιβεβαίωσαν την ύπαρξη ομαδικών τάφων σε δύο ακόμη σημεία. Οι νεκροί, πολωνοί έφεδροι αξιωματικοί και οπλίτες στην πλειονότητα, ανέρχονται στους 21,768 σύμφωνα με τα πιο έγκυρα δεδομένα.
Η σφαγή του Μπάμπι Γιαρ (29-30 Σεπτεμβρίου 1941)
Θύματα: περισσότερα από 30 χιλιάδες
Ότι δεν κατάφεραν ο Κόκκινος Στρατός και η NKVD επί του πληθυσμού της Ουκρανίας, ολοκλήρωσαν με τον πιο ειδεχθή τρόπο οι δυνάμεις των SS το Σεπτέμβριο του 1941. Με τη βοήθεια τοπικών συνεργατών και της ουκρανικής αστυνομίας εκτέλεσαν 33771 εβραίους πολίτες του Κίέβου κάτι που θεωρείται η μεγαλύτερη μεμονωμένη σφαγή στην ιστορία του Ολοκαυτώματος.
Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου (1572)
Θύματα: 3 έως 100 χιλιάδες
Η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου ήταν το αποτέλεσμα μιας σειράς γεγονότων με φόντο τη διαμάχη καθολικών και προτεσταντών στο Παρίσι του 16ου αιώνα. Παρότι εύθραυστη, η συνθήκη Ειρήνης του Σεν Ζερμέν (1570) έβαλε προσωρινά τέλος στις θρησκευτικές συγκρούσεις και στον τρίτο πόλεμο των θρησκειών. Δύο χρόνια αργότερα, η Μαργκερίτ Ντε Βαλουά (μετέπειτα Βασίλισσα Μαργκό και κόρη της Αικατερίνης των Μεδίκων) υποχρεώθηκε σε γάμο με τον προτεστάντη Ερρίκο Γ’ προκειμένου να συμφιλιωθούν οι ουγενότοι με τους καθολικούς.
Ωστόσο, η οικογένεια της Αικατερίνης των Μεδίκων όσο και η διοίκηση του Παρισιού δεν έβλεπαν με συμπάθεια το γάμο. Ο μύθος λέει ότι οι νεόνυμφοι δεν κοίταξαν ούτε μια φορά ο ένας τον άλλο κατά τη διάρκεια της τελετής.
Η σπίθα που άναψε τη φωτιά ήταν η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Ναύαρχου Κολινί, του πιο επιφανή ηγέτη των ουγενότων. Οι Ουγενότοι συγκέντρωσαν ένα στρατό 4000 ανδρών έξω από το Παρίσι ως επίδειξη δύναμης και χωρίς πρόθεση να εισβάλλουν στην πόλη. Σε αντίδραση, οι αρχές του Παρισιού έκλεισαν τα τείχη εξοπλίζοντας τους καθολικούς πολίτες. Μετά το σύνθημα για την έναρξη των επιθέσεων, που δόθηκε τις πρώτες ώρες της ημέρας του Αγίου Βαρθολομαίου, και για περίπου έξι εβδομάδες, οι ουγενότοι που είχαν παγιδευτεί στην πόλη σφαγιάζονταν ανηλεώς.
Οι σφαγές σε σοβιετικές φυλακές του 1941
Θύματα: έως 100 χιλιάδες
Το δεύτερο επεισόδιο της σφαγής του Κατίν ήρθε ένα χρόνο αργότερα και κατά τα πρώτα στάδια της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα. Η NKVD και ο Κόκκινος Στρατός που υποχωρούσε από τα εδάφη της Βαλτικής ανέλαβαν την εκκαθάριση των περιοχών από πολιτικούς κρατούμενους και αιχμάλωτους πολέμου. Η πλειοψηφία των θυμάτων που ανέρχονται στις 100 χιλιάδες ήταν Πολωνοί, Λευκορώσοι και Ουκρανοί.
Η σφαγή της Νανκίνγκ (1937–1938)
Θύματα: 42 έως 400 χιλιάδες
Με συνολικό αριθμό θυμάτων που κυμαίνεται από 42 έως 400 χιλιάδες, 155 χιλιάδες καταμετρημένες σωρούς και άγνωστο αριθμό θυμάτων που κάηκαν, πετάχτηκαν στο ποταμό ΓιανγκΤσε, απήχθηκαν, εξαφανίστηκαν, πέθαναν αργότερα από ασθένειες ή αυτοκτόνησαν, η σφαγή της Νανκίνγκ είναι η πιο αιματηρή και αποτρόπαια σφαγή στην ιστορία.
Καταμεσής του δεύτερου Σινοϊαπωνικού πολέμου και μετά της μάχη της Σαγκάης, όπου έλαβαν χώρα εγκλήματα πολέμου και από τις δύο αντίπαλες πλευρές, ο αυτοκράτορας Χιροχίτο διέταξε την άρση των περιορισμών του διεθνούς δικαίου για τους κινέζους αιχμάλωτους πολέμου.
Μετά την πτώσης της Νανκίνγκ, πρωτεύουσας τότε της Κίνας, ο Ιαπωνικός στρατός επιδόθηκε σε λεηλασίες με πρόσχημα την εκκαθάριση στρατιωτών που κρύβονταν ανάμεσα σε πολίτες. Επί έξι εβδομάδες οι ιάπωνες στρατιώτες δολοφονούσαν, ακρωτηρίαζαν, βίαζαν, έκλεβαν και υποχρέωναν σε πράξεις αιμομιξίας τον κινεζικό πληθυσμό. Οι περιγραφές που έχουν διασωθεί κάνουν λόγο για ανήκουστη βιαιότητα κατά την τέλεση των εγκλημάτων.
πηγή: men24.gr
www.perierga.gr
Οι Τούρκοι στρατιώτες πολιόρκησαν στενά το κάστρο και στη μάχη που κράτησε εφτά μέρες οι περίπου εξακόσιοι υπερασπιστές του, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού τους Χατζημιχάλη Δαλιάνη, θανατώθηκαν. Ο Δαλιάνης, που επέλεξε να μείνει στο κάστρο αγνοώντας τις παροτρύνσεις του στρατού του, αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του στάλθηκε στον Πασά. Τα κόκαλα των πεσόντων λέγεται ότι σήμερα βρίσκονται κάτω από το στρώμα χώματος που αποτελεί το δάπεδο του κάστρου.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα των κατοίκων της περιοχής, αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, o επίδοξος παρατηρητής που είναι εφοδιασμένος με υπομονή και οξεία όραση, μπορεί να παρατηρήσει μια σκιώδη παράταξη να αφήνει τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου Χαράλαμπου και να προχωρά κατά μήκος των τειχών του κάστρου. Πάνοπλοι στρατιώτες, ντυμένοι στα μαύρα, προχωρούν σε απλή παράταξη παράλληλα στην ομιχλώδη ακτή.
Η ανάμνηση της θριαμβικής προέλασης των πολεμιστών σε μια παρέλαση θανάτου από αγάπη στην ελευθερία παίρνει υπόσταση στο Φραγκοκάστελο της Κρήτης ακόμα και σήμερα και μπορεί να γίνει φανερή στα μάτια του αποφασισμένου επισκέπτη.
