Τι σημαίνει το ακατάληπτο ελληνικό παιχνίδι "α μπέ μπα μπλον";

Μεταξύ των πολλών παραδειγμάτων ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα:

Μικροί είχαμε παίξει το γνωστό παιδικό παιχνίδι: δύο ομάδες αντιπαρατιθέμενες, εναλλάξ να εφορμούν η μία της άλλης ψελλίζοντας ακαταλαβίστικα λόγια, που όλοι νομίζαμε αποκυήματα παιδικής φαντασίας και κουταμάρας (μετέπειτα πήρε την μορφή: «έλα να τα βγάλουμε»)

«Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, ά μπε μπα μπλόν του κείθε μπλόν, μπλήν-μπλόν.»

Τι σημαίνουν αυτά; Μα, τι άλλο, ακαταλαβίστικες παιδικές κουταμάρες, θα ειπεί κάποιος.

Όμως δεν είναι έτσι.

Ατυχώς, η Ελληνική, εδέχθη πλείστες όσες προσβολές από εξελληνισμένους βαρβάρους, Σλάβους, Τουρκόφωνους, Λατίνους κ.ά.., που δεν κατανοούσαν την ελληνική -ούτε κάν είχαν την φωνητική ανατομία που θα τους επέτρεπε σωστές εκφωνήσεις φωνηέντων – εμιμούντο τις φράσεις, παραφράζοντάς τις συχνότατα, και έτσι διεστραμμένα και παραμορφωμένα, έφθασαν μέχρι των ημερών μας, ώστε πλέον να μη αναγνωρίζονται.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εισήχθησαν εις την Ελληνική, όροι, λέξεις και φράσεις, ως μέσα από παραμορφωτικό κάτοπτρο είδωλα, καθιστάμενα αγνώριστα στον απλό κόσμο.

Ας επανέλθουμε στο πιο πάνω.

Η όλη στιχομυθία, προήρχετο από παιδικό παιχνίδι που έπαιζαν οι Αθηναίοι Παίδες (και ου μόνον), και ταυτόχρονα εγυμνάζοντο στα μετέπειτα αληθινά πολεμικά παιχνίδια.

Πράγμα απολύτως φυσικό, αφού πάντοτε ο Αθηναίος Πολίτης ετύγχανε και Οπλίτης! (βλέπετε παίζοντας και με τα γράμματα, προκύπτουν συνδεόμενες έννοιες. Πολίτης – Οπλίτης)

Τι έλεγαν λοιπόν οι αντιπαρατιθέμενες παιδικές ομάδες, που τόσον παραφράσθηκε από τους μεταγενέστερους;

Ιδού η απόδοση:

«Απεμπολών, του κείθεν εμβολών !!!…» (επαλαμβανόμενα με ρυθμό, εναλλάξ από την δήθεν επιτιθέμενη ομάδα)

Τι σήμαιναν ταύτα; Μα... απλά ελληνικά είναι!

"Σε απεμπολώ, σε αποθώ, σε σπρώχνω, πέραν (εκείθεν) εμβολών σε (βλ. έμβολο) με το δόρυ μου, με το ακόντιό μου!!!"

Ο Κόμης Δράκουλα

Ο Βλάντ Γ΄ Τσέπες (Vlad III Ţepeş) ή αλλιώς Βλάντ Δράκουλας (Vlad Dracula) (Νοέμβριος ή Δεκέμβριος 1431 – Δεκέμβριος 1476), πιο γνωστός με τους τίτλους Βλαντ ο Ανασκωλοπιστής και Κόμης Δράκουλας, ήταν Πρίγκιπας της Βλαχίας το 1448, 1456–1462 και 1476. Γεννήθηκε το 1431 στην πόλη Σιγκισοάρα (Sighişoara) της Τρανσυλβανίας (η γενέτειρά του είναι γνωστή και με το όνομα Σάσμπουργκ (Schassburg) από την εποχή της Αυστροουγγρικής κυριαρχίας). Καταγόταν από τον ευγενή οίκο του Μπασαράμπ (Basarab), θεμελιωτή του Βλαχικού κράτους, και ήταν γιος του προηγούμενου βοεβόδα Βλάντ Β΄ Ντράκουλ (Vlad II Dracul) και της πριγκίπισσας Kνεάζνα (Cneajna). Κληρονόμησε τον τίτλο του Τάγματος του Δράκου που παραχωρήθηκε στον πατέρα του από τον βασιλέα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Σιγισμούνδο (Sigismund). Το όνομα του Βλαντ έγινε θρύλος και τροφοδότησε την πένα του Μπραμ Στόκερ (Bram Stoker), ο οποίος δημιούργησε τον αιμοδιψή χαρακτήρα «Δράκουλα».

Ο Βλάντ Τσέπες γεννήθηκε τον Νοέμβριο ή Δεκέμβριο του 1431 στην πόλη Σιγκισοάρα της Τρανσυλβανίας. Είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό τον Μίρτσεα Β΄ (Mircea II) (1427-1447) και έναν μικρότερο, τον Ράντου τον Ωραίο (Radu cel Frumos) (1437/1439 – 1475). Ο πατέρας του ήταν ο Βλαντ Β΄ Ντράκουλ, νόθος γιος του Μίρτσεα Α΄ (Mircea cel Mare), και η μητέρα του η πριγκίπισσα Σνεάζνα, κόρη του Αλέξανδρου του Kαλού (Alexandru cel Bun) της Μολδαβίας. Τις πρώτες του γνώσεις τις πήρε από τη μητέρα του και την οικογένειά της, όμως οι πραγματικές του σπουδές ξεκίνησαν το 1436, οπότε και διδάχτηκε την τέχνη του πολέμου και της ειρήνης, που ήταν απαραίτητη για έναν χριστιανό ιππότη. Το 1438 ο πατέρας του συνόδευσε τον Σουλτάνο Μουράτ Β΄ στην εκστρατεία του στην Τρανσυλβανία, όπου προσπάθησε να προστατέψει τον τοπικό πληθυσμό από τις λεηλασίες των επιδρομέων, κάτι που προκάλεσε την καχυποψία του σουλτάνου. Ο τελευταίος τον φυλάκισε για το λόγο αυτό στην Καλλίπολη. Απελευθερώθηκε με αντάλλαγμα την ομηρία των γιων του Βλαντ και Ράντου το 1444, οι οποίοι φυλακίστηκαν για τέσσερα χρόνια στην πόλη Εγκριγκόζ της Ανατολίας. Ο νεαρός Βλαντ, δώδεκα ετών τότε, παρέμεινε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ως το 1448. Κατά τη διάρκεια της ομηρίας του έμαθε την τουρκική γλώσσα και απέκτησε εξαιρετική στρατιωτική εκπαίδευση.

Κατα πάσα πιθανότητα το γεγονός αυτό επηρέασε τη ψυχική υγεία του Βλαντ. Αναφέρεται ως μια εξαιρετικά ανισόρροπη, με διάφορες περίεργες ιδέες και συνήθειες, προσωπικότητα. Επίσης η φυλάκισή του τον ώθησε να μισήσει τους Οθωμανούς Τούρκους. Σε ηλικία 17 ετών έμαθε για τη δολοφονία του πατέρα και του μεγαλύτερου αδερφού του. Τούρκοι τον απελευθέρωσαν και του επέστρεψαν τον θρόνο της Βλαχίας, τον οποίο είχαν καταλάβει ο Βλάντισλαβ Β΄ και οι Βογιάροι.
Η βασιλεία του Βλαντ Β΄ δε διήρκησε πολύ. Οι Βογιάροι σε συμμαχία με τον Ούγγρο Janos Hunyadi εισέβαλαν στη Βλαχία και εξεδίωξαν τον Βλαντ, παρά την προσπάθεια των Τούρκων να τον υποστηρίξουν. Ο Βλαντ αναγκάστηκε να ζητήσει άσυλο από τους συμμάχους στη Μολδαβία, αλλά μετά από τέσσερα χρόνια, το 1451, ο ηγεμόνας της Μολδαβίας και θείος του Βλάντ δολοφονείται. Ο Βλαντ φεύγει και πάλι, αυτή τη φορά μαζί με τον ξάδελφό του Stefan cel Mare. Ο πρώην εχθρός του Hunyadi, εντυπωσιασμένος για τις γνώσεις του Βλαντ σχετικά με το τρόπο που λειτουργεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία, τον προσλαμβάνει ως σύμβουλό του στην Ουγγαρία.
Το 1456, ανεβαίνει στο θρόνο της Βλαχίας με τη βοήθεια της Ουγγαρίας και Βλάχων βογιάρων και σκοτώνει σε μονομαχία το προηγούμενο βασιλιά Βλάντισλαβ Β΄. Κατά την έναρξη της βασιλείας του ο λαός του αριθμουσε περίπου 500 χιλιάδες άτομα, ενώ το κράτος της Βλαχίας βρισκόταν σε κατάσταση μαρασμού ύστερα από χρόνια πολέμου. Ο Βλαντ προώθησε το εμπόριο και ενδυνάμωσε το στρατό. Αγωνίστηκε με τους βογιάρους για τη συγκέντρωση της κρατικής εξουσίας. Όπλισε του ελεύθερους αγρότες και κάτοικους για την καταπολέμηση της εσωτερικής και εξωτερικής απειλής (την απειλή της κατάκτησης των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας).

Οι Οθωμανοί θεωρούσαν ότι η Βλαχία ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1461, ο Βλαντ αρνήθηκε να πληρωσει φόρο υποτελείας στον Οθωμανό σουλτάνο. Στη συνέχεια διέσχισε τον Δούναβη και λεηλάτησε τα εδαφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορία στη σημερινή Βουλγαρία. Ο Μωάμεθ Β΄ συγκέντρωσε ένα στρατό 60.000 στρατιωτών και 30.000 ατάκτων. Ο Βλαντ οργάνωσε ενέδρες και σε μία από αυτές, τη «Νύχτα της επίθεσης» (17 Ιούνιου 1462) σκότωσε 15.000 Τούρκους, οι οποίοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Ο Μωάμεθ Β΄ έπεισε τον αδελφό τού Βλαντ, Ράντου, να οδηγήσει τους γενίτσαρους στην κατάκτηση της Βλαχίας, όπως και έκαναν. Ο Βλαντ φυλακίστηκε στην Ουγγαρία για ψευδείς κατηγορίες για συνεργασία με τους Τούρκους και πέρασε δώδεκα χρόνια στη φυλακή. Πάλι κυβερνήσε το 1476, όταν τελικά σκοτώθηκε από τους βογιάρους.
Έμβλημά του υπήρξε ο δράκος κρεμασμένος από έναν σταυρό. Ο Βλαντ Γ΄ επονομάστηκε Δράκουλας (Draculea), που σημαίνει γιος του Δράκου και κατά άλλη εκδοχή γιος του διαβόλου.

Ο Ενώχ θεωρείται ότι είναι ο έβδομος μετά τον Αδάμ Πατριάρχης των εβραίων που έζησε στα χρόνια πριν από τον Κατακλυσμό. Πατέρας του Μαθουσάλα, παππούς του Λάμεχ και πρόπαππος του Νώε, θεωρείται από τη χριστιανική παράδοση ως ένας από τους δύο προφήτες ( ο άλλος είναι ο Ηλίας), οι οποίοι δεν πέθαναν αλλά ανελήφθησαν ζωντανοί στους ουρανούς.

Πιστεύεται ότι και οι δύο θα επιστρέψουν στη Γη στα χρόνια του Αντίχριστου, όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη και θα είναι οι τελευταίοι μάρτυρες της Πίστης πριν από τη Δευτέρα Παρουσία. (Αποκ. Ια' 1 12).

Ωστόσο, αρκετοί αμφισβητούν την ιστορικότητα του προσώπου του Ενώχ, δεχόμενοι ότι αυτό αποτελεί συλλογικό τίτλο μιας τάξης ανθρώπων, εξελιγμένων πνευματικά, που δίδαξαν στους υπόλοιπους τις επιστήμες και τις τέχνες, όπως δέχεται το Θεοσοφικό σύστημα της Έλενας Μπλαβάτσκυ. Ο ίδιος κύκλος πιστεύει ότι συλλογικά είναι και τα ονόματα του Προμηθέα, του Ορφέα, του θεού Θωθ ή Ερμή, των Edris των μουσουλμάνων και άλλων προσώπων που αναφέρονται στη μυθολογία.

Στον Προφήτη Ενώχ αποδίδεται η συγγραφή ενός κειμένου, το οποίο περιέχει προφητείες για την έλευση του Μεσσία, για τη συντέλεια του κόσμου, μιλάει για την πτώση των αγγέλων και δίνει λεπτομερείς περιγραφές της κόλασης και του παράδεισου, των κινήσεων των πλανητών και των καιρικών φαινομένων καθώς και πολλά άλλα. Το βιβλίο αυτό, οι διδαχές του οποίου θεωρούνται ότι μεταφέρθηκαν μέσω της προφορικής παράδοσης, δεν συμπεριλαμβάνεται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και λογίζεται ως απόκρυφο κείμενο, αν και πιθανώς να έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο την Πεντάτευχο των εβραίων αλλά ακόμα και την ίδια την Αποκάλυψη του απόστολου Ιωάννη και τις επιστολές των αποστόλων.

Οι πρώτοι πατέρες της εκκλησίας επηρεάστηκαν έντονα από αυτό και το εγκωμίασαν, όπως ο Άγιος Ειρηναίος, ο Ιουστίνος, ο Άγιος Κλήμης ο Αλεξανδρείας, ο Αθηναγόρας, ο απόστολος Πέτρος και ο εβραίος ιστορικός Ιώσηπος. Παρ ' όλα αυτά, κανείς εξ' αυτών δεν συμφώνησε με τη διήγηση της πτώσης των αγγέλων, όπως θα δούμε παρακάτω. Γεγονός πάντως είναι ότι δεν θεωρείται αιρετικό βιβλίο, έστω και αν δεν συμπεριλαμβάνεται στην Παλαιά Διαθήκη.

Σύμφωνα με τους μελετητές το πιθανότερο είναι ότι γράφτηκε στην εβραϊκή γλώσσα, στα χρόνια της Βαβυλώνιας αιχμαλωσίας και αυτό γιατί πολλές περιγραφές του, όπως του Παλαιού των Ημερών, μοιάζουν με αντίστοιχες περιγραφές του προφήτη Δανιήλ. Σίγουρο είναι δε ότι υπέστη παραλλαγές κατά τις αντιγραφές του και ενώ ήταν πασίγνωστο στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους, τα ίχνη του εξαφανίζονται περίπου στα τέλη του 8ου με αρχές του 9ου μ.Χ αιώνα. Οι άγγλοι περιηγητές Bruce και Ruppel βρίσκουν ένα αντίγραφό του στην Αβυσσηνία, γραμμένο στην κοπτική γλώσσα και το 1811 γίνεται η μετάφρασή του στα αγγλικά από τον Επίσκοπο Lawrence και έπειτα και σε άλλες γλώσσες.

Όπως προαναφέρθηκε, το σημείο που ξεσήκωσε αντιδράσεις ήταν η διήγηση της πτώσης των αγγέλων. Η χριστιανική παράδοση θεωρεί πως ένας άγγελος, ο Εωσφόρος, πιθανότατα ο μέχρι τότε ανώτερος στην αγγελική ιεραρχία, λόγω της αλαζονείας του που τον έκανε να θέλει να γίνει υπεράνω του Θεού, αποστάτησε και οι άγγελοι χωρίστηκαν σε δύο παρατάξεις: σε εκείνους που τον ακολούθησαν και σε εκείνους που απάντησαν στο κάλεσμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου». Οι πρώτοι, μαζί με τον αρχηγό τους εξέπεσαν για πάντα από την ιεραρχία του Φωτός και μετατράπηκαν στους σκοτεινούς δαίμονες που από τότε επιβουλεύονται το Θείο έργο.

Πάνω σε αυτή την άποψη έχουν δημιουργηθεί πολλές παραδόσεις από τη Ρωμαιοκαθολική και την Ορθόδοξη εκκλησία. Το βιβλίο του Ενώχ, όμως, έχει διαφορετική άποψη. Ας δούμε ποιά είναι αυτή.
« Και εγένετο όταν επληνθύνθησαν οι υιοί των ανθρώπων εν εκείναις ταις ημέραις εγεννήθησαν αυτοίς θυγατέραι ωραίαι και καλαί. Και εθεάσαντο αυτάς οι άγγελοι, υιοί ουρανού και είπον προς αλλήλους. Δεύτε εκλεξώμεθα εαυτοίς γυναίκας από των ανθρώπων και γεννήσωμεν εαυτοίς τέκνα. Και είπεν ο Σεμειαζάς προς αυτούς, ος ην άρχων αυτών. Φοβούμαι μη ου θελήσετε ποιήσαι το πράγμα τούτον και έσομαι εγώ μόνος οφειλέτης αμαρτίας μεγάλης. Απεκρίθησαν ουν αυτώ πάντες. Ομόσωμεν όρκω πάντες και αναθεματίσωμεν πάντες αλλήλους μη αποστρέψαι την γώμην ταύτην, μέχρις ουν αν τελέσωμεν αυτήν και ποιήσωμεν το πράγμα τούτον. Τότε ώμοσαν πάντες ομού και ανεθεμάτισαν αλλήλους εν αυτώ...»

« Και έλαβον εαυτοίς γυναίκας, έκαστος αυτών εξελέξαντο εαυτοίς γυναίκας και ήρξαντο εισπορεύεσθαι προς αυτάς και μιάνεσθαι εν αυταίς και εδίδαξαν αυτάς φαρμακείας και παοιδάς και ριζοτομίας και τας βοτάνας εδήλωσαν αυτάς. Αι δε εν γαστρί λαβούσιν ετέκοσαν γίγαντας μεγάλους εκ πηχών τρισχιλίων οίτινες κατήσθοσαν τους κόπους των ανθρώπων. Ως δε ουκ εδυνήθησαν αυτοίς οι άνθρωποι επιχορηγείν, οι γίγαντες ετόλμησαν επ' αυτούς και κατησθίοσαν τους ανθρώπους και ήρξαντο αμαρτάνειν εν τοις πετεινοίς και τοις θηρίοις και ερπετείς και τοις ιχθύσιν και αλλήλων τας σάρκας κατεσθίειν και το αίμα έπινον. Τότε η γη ενέτυχεν κατά των ανόμων...»

Η διήγηση συνεχίζει αναφέροντας αναλυτικά τις τέχνες που δίδαξαν οι άγγελοι στις γυναίκες και το κακό που έσπειραν οι γίγαντες στη γη, μέχρις ότου οι τέσσερις ισχυρότεροι άγγελοι, ο Μιχαήλ, ο Γαβριήλ, ο Σουριήλ και ο Ουριήλ έριξαν το βλέμμα τους στη γη και διαπίστωσαν τι είχε συμβεί, οπότε και ενημέρωσαν το Θεό. Ο Θεός αποφάσισε να ριφθούν οι εκπεσόντες στα βάθη της αβύσσου για πάντα, οι γίγαντες να αφανιστούν από τα ίδια τους τα χέρια και το αμαρτωλό γένος των ανθρώπων να εκλείψει από τον Κατακλυσμό. Οι εκπεσόντες παρακάλεσαν τον Ενώχ να μεσολαβήσει για αυτούς στο Θεό αλλά Εκείνος τους απάντησε ότι οι άγγελοι μεσολαβούν για τους ανθρώπους και όχι το αντίστροφο. Συνεχίζοντας το κείμενο αναφέρει το εξαιρετικά ενδιαφέρον, ότι οι γίγαντες θα γεννήσουν πονηρά πνεύματα που θα καλούνται πνεύματα του κακού, δεν θα τρώνε, δεν θα πίνουν, θα είναι αόρατα και υπεύθυνα για κάθε συμφορά των ανθρώπων.

Έχουν υπάρξει διάφορες απόπειρες ερμηνείας της παραπάνω διήγησης, που αποτελεί και το «αιρετικότερο» σημείο του βιβλίου. Κατ' αρχήν οφείλει να επισημανθεί πως ένα τέτοιο κείμενο μπορεί να είναι αλληγορικό και η πραγματική ερμηνεία του να βασίζεται σε «κλειδιά» χωρίς τη γνώση των οποίων δεν είναι δυνατό να ερμηνευτεί. Εγώ θα στηριχτώ σε όσα αυτολεξί περιγράφονται.

Ισχυρίζονται κάποιοι ότι η μετάφραση της λέξης «Ελωίμ» είναι λανθασμένη, επειδή αυτή δεν μεταφράζεται μόνο ως άγγελοι, όπως στον Ενώχ αλλά και ως υιοί του Θεού ή ενάρετοι άνθρωποι. Επομένως υιοί του Θεού, ενάρετοι άνθρωποι αναπαράχθηκαν με «κατώτερες» γυναίκες και για αυτό αμάρτησαν και όχι οι Άγγελοι του Θεού. Η αλήθεια είναι ότι η εβραϊκή λέξη «Ελωίμ» είναι πληθυντικός αριθμός, σημαίνει «θεοί» ή «δυνάμεις» και η φράση «bne Elohim» σημαίνει «υιοί των Θεών», όπως αναφέρεται και στη Γένεση στην επίμαχη φράση « ιδόντες δε οι υιοί του Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων...» (Γεν. 6, 2). Η επεξήγηση του σημείου αυτού στη μετάφραση που έχω στη διάθεσή μου (Αδελφότης Σωτήρ υπό Ν. Βασιλειάδη) ισχυρίζεται ότι υιοί του Θεού είναι οι απόγονοι της ευσεβούς γενεάς του Σηθ από τον Ενώς και οι θυγατέρες των ανθρώπων είναι οι απόγονοι της γενεάς του Κάιν, η οποία χαρακτηρίζεται ως διεφθαρμένη.

Στο κείμενο, όμως του Ενώχ αναφέρεται « ήταν διακόσιοι εκείνοι που κατέβηκαν στα χρόνια του Ιάρεδ στην κορυφή του όρους Ερμώμ». Εάν λοιπόν επρόκειτο για ανθρώπους, από ποιό ψηλότερο προφανώς σημείο κατέβηκαν στο όρος; Για να κατέβει κανείς κάπου, πρέπει να βρίσκεται ψηλότερα και τι είναι ψηλότερα από ένα βουνό; Αυτό, μαζί με την ερμηνεία που στηρίζεται στους υιούς του Θεού ως απογόνους του Σηθ, μας φέρνει έντονα στο νου το απόκρυφο ψευδεπίγραφο βιβλίο του Αδάμ και της Εύας, όπου αναφέρεται ότι οι Πρωτόπλαστοι εκδιωχθέντες από τον Παράδεισο έζησαν στην κορυφή ενός πανύψηλου όρους και μετά τη δολοφονία του Άβελ, οι απόγονοι του Κάιν έζησαν στους πρόποδες του όρους και απαγορευόταν στους ευσεβείς της κορυφής να κατέβουν και να συγχρωτιστούν με τους μιαρούς συγγενείς τους στους πρόποδες. Αλλά, ακόμα και αυτό να δεχτούμε ως εξήγηση, το κείμενο αναφέρει για τους «καταβάντες επί του Αραντίς», επομένως δεν δεχόμαστε ότι οι ευσεβείς της κορυφής κατέβηκαν στους μιαρούς αλλά κάποιοι ψηλότερα από το όρος.

Η ερμηνεία της λέξης ως «άνθρωποι», όμως, δεν εξηγεί τα προϊόντα αυτής της ένωσης, δηλαδή τους γίγαντες ή Νεφιλίμ, όπως αναφέρονται στο κείμενο. Εάν επρόκειτο για ανθρώπους, για ποιό λόγο η αναπαραγωγή τους οδήγησε στη γέννηση Γιγάντων, οι οποίοι αναφέρονται και στη Γένεση; « οι δε γίγαντες ήσαν επί της γης εν ταις ημέραις εκείναις. Και μετ' εκείνο, ως αν εισεπορεύοντο οι υιοί του Θεού προς τας θυγατέρας των ανθρώπων και εγεννωσαν εαυτοίς. Εκείνοι ήσαν οι γίγαντες οι απ' αιώνος, οι άνθρωποι οι ονομαστοί». (Γεν. 6, 4). Ενώ στους Αριθμούς (33, 13) αναφέρει ότι ήταν υιοί των «Ανάκ» και υπενίσσεται ότι τελικά ο Κατακλυσμός δεν τους κατέστρεψε όλους αλλά κάποιοι τουλάχιστον επέζησαν στην περιοχή της Παλαιστίνης.

Ένα ακόμα επιχείρημα όσων δέχονται την εκδοχή της λανθασμένης μετάφρασης στηρίζεται στη Γένεση, όπου ο Θεός αναφέρει: « ου μη καταμείνει το πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις εις τον αιώνα δια το είναι αυτούς σάρκας» (Γεν. 6,3). Εάν εξετάσουμε το κείμενο, όμως, διαπιστώνουμε ότι η λέξη «άνθρωποι» μπορεί να αναφέρεται στους Γίγαντες και όχι στους γεννήτορές τους εκπεσόντες ή Εγρήγορους. Το νόημα δεν αλλάζει αν το θεωρήσουμε αυτό και συμφωνεί με το βιβλίο του Ενώχ, ότι «γεννηθέντες υπό πνευμάτων και σαρκός... εν τη γη η κατοίκησις αυτών έσται». Επομένως, θεωρώ ότι και αυτό το επιχείρημα που εκφράστηκε από τον Άγιο Αυγουστίνο δεν αποκλείει την ορθότητα του κειμένου του Ενώχ.

Το κεντρικότερο, όμως, επιχείρημα των επικριτών του βιβλίου είναι ότι, σύμφωνα με αυτούς, οι Άγγελοι δεν είναι δυνατό ως πνεύματα να τεκνοποιήσουν. Θα σταθούμε εδώ περισσότερο. Στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, ο Χριστός αναφέρει ότι « εν γαρ τη αναστάσει ούτε γαμούσιν ούτε εκγαμίζονται αλλ' ως άγγελοι Θεού εν ουρανώ εισί». Στηριζόμενοι πάνω σε αυτό οι επικριτές του βιβλίου ισχυρίζονται ότι ο ίδιος ο Χριστός έχει δώσει τελεσίδικη απάντηση σε αυτές τις θεωρίες. Και πάλι, όμως, ο Θεάνθρωπος θα μπορούσε να εννοεί όχι τους Αγγέλους ως σύνολο αλλά εκείνους που επέλεξαν να μη μιανθούν, τους δίκαιους αγγέλους που απάντησαν στο κάλεσμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και παρέμειναν στον Παράδεισο. Δεν ξεκαθαρίζει σε καμία περίπτωση αν οι Άγγελοι έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν ζωή ή όχι. Οι Άγγελοι υποτίθεται ότι είναι άφυλα πνεύματα, τουλάχιστον στην Ορθόδοξη παράδοση που κατ' ανάγκην απεικονίζονται με νεαρή αντρική μορφή στην εικονογραφία, όπως και οι Δαίμονες. Ωστόσο οι τελευταίοι έχουν κατηγορηθεί για ασέλγειες σε βάρος ζωντανών ανδρών και γυναικών, με τη μορφή των Incubi succubi. Δεν γνωρίζω εάν έχει αναφερθεί περίπτωση τεκνοποίησης αλλά υπάρχουν πολλές περιπτώσεις σεξουαλικών επαφών. Η Ιερά Εξέταση κατηγορούσε μάγισσες για ασελγείς πράξεις με δαίμονες, Άγιοι της εκκλησίας αναφέρουν ότι είχαν ταλαιπωρηθεί από αυτούς.

Η τεκνοποίηση από Θεούς και Θεές είναι κοινή παράδοση σε ολόκληρο τον κόσμο και η άμωμος σύλληψη του Χριστού και άλλων, έγινε με τη μεσολάβηση ενός πνεύματος και υποτίθεται πως και ο Αντίχριστος της χριστιανικής παράδοσης θα είναι προϊόν μιας τέτοιας άνομης σύλληψης.

Κάτι που συνήθως διαφεύγει της προσοχής όλων αυτών που έχουν ασχοληθεί με το θέμα που διαπραγματευόμαστε, είναι η στάση των θυγατέρων των ανθρώπων. Για ποιό λόγο δέχτηκαν χωρίς να φοβούνται (το λιγότερο) την επαφή με πνευματικές οντότητες που προφανώς διέφεραν εντελώς από αυτές; Σε ολόκληρη τη φύση, το θηλυκό πρέπει να νιώσει μια έλξη για το αρσενικό, το οποίο μπορεί να είναι ωραίο ή άσχημο, πάντως μοιάζει με τα άτομα του είδους του, εάν εξαιρέσει κανείς τουλάχιστον τις διαστροφές. Θα μπορούσαν λοιπόν οι Εγρήγοροι να είχαν εξαπατήσει τις γυναίκες, εμφανιζόμενοι με ανθρώπινη μορφή; Φυσικά και θα μπορούσαν, ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη αλλά και το βιβλίο του Ενώχ αναφέρουν ότι οι Άγγελοι μπορούν να αποκτούν ανθρώπινη μορφή όταν το θελήσουν, επομένως, λογικά, θα έπρεπε να εμφανιστούν μπροστά τους ως άνθρωποι. Αν δήλωσαν την ταυτότητά τους δεν το ξέρουμε, πάντως ίσως και να το έκαναν, αλλιώς ο Θεός δεν θα είχε λόγο να εξοργιστεί με τις γυναίκες, αφού έπεσαν θύμα απάτης. Αλλά ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης έχει τόσα ανθρώπινα ελαττώματα που κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τον τρόπο που θα αντιδρούσε.

Οι χριστιανικές αντιλήψεις φαίνεται να τοποθετούν την πτώση των Αγγέλων σε προανθρώπινες εποχές, πριν από τη δημιουργία του Αδάμ. Η Γένεση αναφέρει ότι η εξαπάτηση της Εύας από τον Όφι συνέβη στον Παράδεισο, επομένως η Πτώση πρέπει να είχε συμβεί νωρίτερα. Όμως, ο Ενώχ μας διηγείται ότι ήταν στα χρόνια του Ιάρεδ που κατέβηκαν οι Γρηγορούντες στο όρος Ερμώμ, δηλαδή σε εποχές που οι άνθρωποι ζούσαν ήδη στη Γη, εκδιωχμένοι από τον Παράδεισο εδώ και πολλές γενεές, τουλάχιστον έξι στον αριθμό. Και αν όντως το μήλο συμβολίζει τις γνώσεις που δεν έπρεπε ποτέ ένα πνεύμα να αποκαλύψει σε ανθρώπους, τότε θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι ο συγγραφέας της Γένεσης είχε υπ' όψην του την αφήγηση του Ενώχ, αν και ο ίδιος ή κάποιοι άλλοι φρόντισαν να τη λογοκρίνουν και να την καλύψουν πίσω από ένα συμβολισμό.

Ο Λάμεχ, εγγονός του Νώε, παντρεύτηκε και όταν η γυναίκα του απέκτησε παιδί, τρόμος κατέλαβε την ψυχή του. Η σάρκα του παιδιού ήταν λευκή σαν το χιόνι και ρόδινη όπως το τριαντάφυλλο, ενώ και τα μαλλιά του ήταν και αυτά λευκά. Μόλις άνοιξε τα μάτια του φωτίστηκε το δωμάτιο και μόλις άνοιξε το στόμα του άρχισε να υμνεί το Θεό.

Ο Λάμεχ, φοβούμενος μήπως δεν ήταν δικό του το παιδί αλλά ενός αγγέλου, έστειλε τον πατέρα του τον Μαθουσάλα στον Ενώχ, που ήδη κατοικούσε με τους αγγέλους, για να τον συμβουλευτεί. Ο Ενώχ τον διαβεβαίωσε ότι ήταν δικό του παιδί, του εξιστόρησε την πτώση των Γρηγορούντων αγγέλων και του προφήτευσε ότι ο Νώε θα επιζούσε από τον κατακλυσμό που θα αφάνιζε τους ανθρώπους και τα προϊόντα των μιαρών ενώσεων με τους εκπεσόντες.

Σε πρώτη φάση η εικόνα του Νώε μοιάζει με αλβινισμό, νόσο κατά την οποία δεν παράγεται καθόλου μελανίνη στο σώμα. Κανένας albino, όμως δεν μπορεί να μιλήσει από τη στιγμή της γέννησής του.
Στην απορία του Λάμεχ φαίνεται πως η πεποίθηση για τις αναπαραγωγικές ικανότητες των αγγέλων ήταν κοινή και δεν θα μπορούσε να είχε επηρεαστεί από τον Ενώχ, αφού ο τελευταίος μόλις τότε αποκάλυψε στο Μαθουσάλα την πτώση των Εγρήγορων και τον επερχόμενο κατακλυσμό.

Θα μπορούσε η περιγραφή του Νώε να είναι μια συμβολική αναφορά στη δημιουργία της λευκής φυλής; Δυστυχώς δεν υπάρχουν επιβεβαιωμένα στοιχεία για τόσο μεγάλη αρχαιότητα των εβραίων ούτε και υπάρχουν αναφορές για την εμφάνιση των υιών του Νώε. Εδώ, όπως και στην ιστορία του κατακλυσμού, φαίνεται ίσως πιο έντονα από ποτέ η πιθανότητα επιρροής των αντιγραφέων ή και των συγγραφέων από προγενέστερές τους πηγές.

Ο Ενώχ ζούσε ήδη με τους αγγέλους σε έναν τόπο μακρινό μεν αλλά προσβάσιμο από το Μαθουσάλα. Που μπορεί να ήταν αυτός ο τόπος κανείς δεν γνωρίζει. Πάντως, μετά από κει ο Ενώχ ανελήφθη στους ουρανούς. Στέκουν λογικά οι απόψεις όλων εκείνων που ισχυρίζονται ότι δεν ήταν άγγελοι αλλά νοήμονα όντα από άλλους πλανήτες που συνευρέθησαν με τις θνητές κατεβαίνοντας από τα ιπτάμενα οχήματά τους και λόγω της διαφοράς στο γενετικό υλικό γέννησαν γίγαντες; Αυτό το αφήνω στην κρίση σας.

Το βιβλίο του Ενώχ παρουσιάστηκε εντελώς συνοπτικά και με μεγαλύτερο βάρος στην πτώση των αγγέλων και λιγότερο στη γέννηση του Νώε. Φυσικά όμως το κείμενο δεν περιλαμβάνει μόνο αυτά τα γεγονότα αλλά και περιγραφές για άλλες σφαίρες ύπαρξης, ερμηνείες των ουράνιων φαινομένων, τα ονόματα των «αρχόντων» των ουράνιων σωμάτων ή αγγέλων των δυνάμεων, όπως χαρακτηριστικά αναφέρονται. Τα αποσπάσματα αυτά περιέχουν πολλά δυσνόητα σημεία και αποτελούν πρόσφορο έδαφος για μελέτη.

Ο αποκλεισμός του βιβλίου από τη σειρά της Παλαιάς Διαθήκης είναι κατανοητός εφόσον τα όσα περιγράφονται αντιτίθενται στις παραδόσεις που ασπάστηκε η εκκλησία στην προσπάθειά της να εισάγει ένα νέο δόγμα, απαλλαγμένο από παλαιές αντιλήψεις παρεμφερών δογμάτων. Το κατά πόσο το πέτυχε αυτό η εκκλησία είναι ένα θέμα που δεν αφορά το συγκεκριμένο άρθρο.

Ο Θεός του Ενώχ είναι ο τυπικός Θεός ολόκληρης της Παλαιάς Διαθήκης. Σκληρός, τιμωρός, αμετάπειστος, μεγαλειώδης μπροστά στην παντοδυναμία του, ανυποχώρητος μπροστά στη συγγνώμη των εκπεσόντων, με υποψίες ανθρώπινων συναισθημάτων και κυρίως οργής.

Δαίμονες που ταλαιπωρούν του ανθρώπους δεν είναι στον Ενώχ οι Εγρήγοροι. Αυτοί περιγράφονται μάλλον ως θλιβερές φιγούρες, σε αντίθεση με τη χριστιανική παράδοση που τους θεωρεί υπαίτιους κάθε κακού. Στον Ενώχ τα πνεύματα των Γιγάντων είναι εκείνα που προκαλούν τα δεινά, εγκλωβισμένα στην κατώτερη υλική διάσταση από την οποία και γεννήθηκαν.

Η έννοια της απόκτησης γνώσης είναι επίσης διφορούμενη. Από τη μια θεωρείται αμαρτωλή, που τη μετέδωσαν οι εκπεσόντες Εγρήγοροι και από την άλλη ο Ενώχ προσφέρει άφθονη από αυτή. Ενώ δηλαδή παραχωρεί μερικές αστρονομικές και αστρολογικές γνώσεις, μέμφεται τον Ακιβιήλ, τον Ταμιήλ και τον Ασαραβήλ που δίδαξαν τα ίδια πράγματα στις θυγατέρες των ανθρώπων. Οι ομοιότητες με την ιστορία των Τιτάνων και κυρίως με τον Προμηθέα είναι εμφανείς. Και είναι να αναρωτιέται κανείς εάν όλος αυτός ο τεχνολογικός πολιτισμός που έχουμε αναπτύξει, που μπορεί να καταστρέψει αλλά και να σώσει, ξεκίνησε από ένα μίασμα ή αν είναι ένα Θεϊκό δώρο. Ποιός Θεός, που δεχόμαστε ότι είναι η τέλεια ύπαρξη θα είχε ελαττώματα τόσο εκδικητικά, τόσο ανθρώπινα, που θα στερούσε από τα αγαπημένα του πλάσματα τις γνώσεις για να καλυτερεύσουν τη ζωή τους;

Για αυτό, το βιβλίο του Ενώχ, άσχετα με την ορθότητα ή μη των διηγήσεών του, όπως και όλα της Παλαιάς Διαθήκης, προσφέρονται για γόνιμους προβληματισμούς γύρω από θρησκευτικά θεολογικά και όχι μόνο ζητήματα.

ΒΙΒΛΙΑ

Το βιβλίο που προσφέρει τρομερές μαρτυρίες για όσα διαπράχθηκαν στη διάρκεια του αιώνα του πολέμου. Επί πλέον, το ενισχύουν οι συγκλονιστικές φωτογραφίες που έχουν ληφθεί από 4 γενιές φωτογράφων και πολεμιστών στα μέτωπα της πολεμικής δραστηριότητας σε όλο τον κόσμο. "Οι Πόλεμοι του 20ου Αιώνα" είναι ένα περιεκτικό, πλούσιο χρονικό με λαμπρές εικονογραφίες και επεξηγήσεις των μαχών που πυρπόλησαν τον κόσμο ττην πορεία του 20ού αιώνα. Είναι, επίσης, μια ανάλυση της διαδρομής που έχει διανυθεί και του δρόμου που πρέπει ακόμη να διανύσει η ανθρωπότητα σε μια πορεία όπου το επιστέγασμα πολύ συχνά αποκαλείται ειρήνη.

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ  ΚΑΡΑΚΩΤΣΟΓΛΟΥ   ΣΕΛΙΔΕΣ 448  ΤΙΜΗ:35,00  ISBN: ISBN 960-7927-58-3, ISBN-13 978-960-7927-58-3)

 

Ο Χίτλερ μπορεί να επικριθεί, να αποδοκιμαστεί και να καταδικαστεί για οτιδήποτε εκτός από το ότι δεν προειδοποίησε την ανθρωπότητα για τα ανθρωποθυσιαστικά του σχέδια. Γιατί στο Mein Kampf υπάρχουν τα πάντα: Η κατάργηση της δημοκρατίας. Η επιβολή της δικτατορίας. Το μίσος κατά της Γαλλίας. Η κατάκτηση της ηπειρωτικής Ευρώπης. Η εκστρατεία στην Ανατολή. Το φυλετικό μίσος. Η εξόντωση των Εβραίων. Η κυριαρχία της “ανώτερης φυλής”. Η δουλοποίηση των “κατώτερων φυλών.

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ  ΚΑΚΤΟΣ   ΣΕΛΙΔΕΣ 904  ΤΙΜΗ:32,00  ISBN:  960-382-708-8)


 


  

Το βιβλίο "Στρατιώτης των SS - Μνήμες πολέμου και συνειδήσεις 1942-1945" είναι η προσωπική αφήγηση της ζωής του συγγραφέα κατά τα χρόνια του πολέμου, τα οποία πέρασε πρώτα ως μαθητής και μετά ως μέλος των Waffen SS, στα οποία κατετάγη στην αρχή του 1943 και σε ηλικία δεκαεπτά ετών. Επί ενάμιση χρόνο ο συγγραφέας πολέμησε ως πολυβολητής στο 11ο Ορεινό Σύνταγμα της 6ης Μεραρχίας SS-Nord. Το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του το πέρασε στις αρκτικές και υποαρκτικές περιοχές της Σοβιετικής Καρελίας και της Φινλανδίας, ενώ αργότερα πολέμησε στα δυτικά σύνορα του Γ΄ Ράιχ. Το βιβλίο αυτό, γραμμένο με τρόπο έντιμο, ευθύ και θαρραλέο, αποτελεί ένα πολύτιμο δώρο για τον ιστορικό και το μελετητή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μια πολύτιμη προσθήκη στην εργογραφία, παρέχοντάς μας μια ολοκληρωμένη εικόνα των χαρακτηριστικών, τα οποία μετέτρεψαν τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις σ' έναν επίφοβο και σκληρό αντίπαλο. Ο αναγνώστης θα εκτιμήσει, αλλά και θα απολαύσει την εξαιρετικά λεπτομερή, και ταυτόχρονα απόλυτα ακριβή, περιγραφή των πολεμικών επεισοδίων.

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ  ΣΕΛΙΔΕΣ 384 ΤΙΜΗ:19,80  ISBN: 960-426-380-3)
 

 
Το βιβλίο "Ο ξεχασμένος στρατιώτης" αποτελεί την εξαιρετική μαρτυρία του Guy Sajer για τις πολεμικές εμπειρίες του κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν είχε κλείσει καλά-καλά τα δεκαεπτά, όταν τον Ιούλιο του 1942 φόρεσε τη στολή της Βέρμαχτ. Λόγω της νεαρής ηλικίας του στρατολογείται στα αποσπάσματα ασφαλείας των σιδηροδρόμων. Το Νοέμβρη του ίδιου έτους, θα γνωρίσει τον αδυσώπητο χειμώνα στις ρωσικές στέπες. Ο Sajer αντιλαμβάνεται νωρίς πως ο πόλεμος δεν είναι προσωπική υπόθεση και πως η επιβίωση μέσα στο ρωσικό χειμώνα είναι από μόνη της μάχη. Τον αληθινό πόλεμο, αυτόν του μαχητή της πρώτης γραμμής του μετώπου, θα τον ανακαλύψει στην επίλεκτη μεραρχία "Gross-Deutschland", με τις δυνάμεις της οποίας, απ' το Καλοκαίρι του 1943, θα λάβει μέρος στις πιο συγκλονιστικές μάχες τού Ανατολικού Μετώπου, την περίοδο που ο Γερμανικός Στρατός αρχίζει να υποχωρεί υπό την πίεση των Σοβιετικών. Απ' το Κουρσκ έως το Χάρκοβο, περνώντας ατέλειωτα μερόνυχτα μέσα στη λάσπη και το χιόνι, κάτω απ' το εφιαλτικό σφυροκόπημα του ρωσικού Πυροβολικού, αντιμέτωπος με τα κύματα εφόδου ενός εχθρού που διαθέτει ισχυρότερο εξοπλισμό και δεν ανησυχεί για τις απώλειες, ο Sajer θα ζήσει την κόλαση. Η μάχη του Μπιέλγκοροντ και το πέρασμα του ποταμού Δνείπερου αποτελούν δυο απ' τα συγκλονιστικότερα σημεία της αφήγησης του συγγραφέα. Ακολουθεί η υποχώρηση της επίλεκτης μεραρχίας, η οποία θα δράσει απ' τη Ρουμανία και τα Καρπάθια μέχρι την Πολωνία σε μια σειρά από απελπισμένες μάχες οπισθοφυλακής. Στη διάρκεια του Χειμώνα 1944-45, ο Sajer και οι συμπολεμιστές του παίρνουν μέρος στον απεγνωσμένο αγώνα που δίνουν οι Γερμανοί στην Ανατολική Πρωσία. Θα δράσουν στο Μέμελ, όπου η φρίκη αγγίζει τον παροξυσμό και στο Ντάνστιχ, με τη μαζική έξοδο του γερμανικού άμαχου πληθυσμού των ανατολικών περιοχών. Δεν υπάρχει αντίστοιχη περιγραφή του τραγικού πολέμου στη Ρωσία μ' αυτήν του "Ξεχασμένου Στρατιώτη". Αυτό που την κάνει να ξεπερνά σε φρίκη και σε μεγαλείο ό,τι άλλο γράφηκε, δε βρίσκεται μόνο στο γεγονός ότι ο συγγραφέας έζησε πραγματικά τα όσα μάς μεταφέρει ή ότι κάτω απ' την πένα του οι λέξεις ψύχος, πείνα, πυρετός, αίμα ή τρόμος αποκτούν τη χροιά και τη φοβερή δύναμη της πραγματικότητας. Κυρίως οφείλεται στην ικανότητα του Sajer να διεισδύει και να καθιστά ορατά με κάθε λεπτομέρεια τα πράγματα, που ξέρει να περιγράφει μ' έναν τρόπο που καθηλώνει.

 (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ  ΣΕΛΙΔΕΣ 792  ΤΙΜΗ:28,80  ISBN: 960-426-413-3)

Η απόκρυφη σταυροφορία ενάντια στον Αδόλφο Χίτλερ, ο Κλάους φον Στάουφενμπεργκ και η Επιχείρηση Βαλκυρία σε ένα βιβλίο αποκάλυψη.

Τον Ιούλιο του 1944 ένα δίχτυ συνωμοσίας εξυφαινόταν στην Γερμανία του Χίτλερ. Μια οργάνωση αποφασισμένων αξιωματικών, με κύριο εκφραστή και εκτελεστικό όργανο τον Κλάους φον Στάουφενμπεργκ και υπό το όνομα "Μυστική Γερμανία", προσπαθούν να εξοντώσουν τον Αδόλφο Χίτλερ. Ήταν η 43η απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον Χίτλερ και η μοναδική που έφτασε τόσο κοντά στην επιτυχία.

Οι Michael Baigent και Richard Leigh, οι συγγραφείς του περίφημου "Το ’γιο Αίμα και το ’γιο Γκράαλ" (που ενέπνευσε μεταξύ των άλλων και τον "Κώδικα Ντα Βίντσι") και best-sellers όπως "Τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας" και "The Messianic Legacy", επιχειρούν να ανασυνθέσουν τα γεγονότα της απόπειρας δολοφονίας κατά του Χίτλερ και να αποκαλύψουν το απόκρυφο υπόβαθρο πίσω από την οργάνωση "Μυστική Γερμανία".

Το κεντρικό πρόσωπο της οργάνωσης, ο ακρωτηριασμένος αλλά χαρισματικός Κλάους φον Στάουφενμπεργκ, η ζωή του, η μαθητεία του κοντά στον περίφημο ποιητή Στέφαν Γκεόργκε, οι σχέσεις του με απόκρυφες οργανώσεις και αδελφότητες, η συνωμοσία που οδήγησε στην παραλίγο επιτυχημένη απόπειρα δολοφονίας κατά του Χίτλερ, ο ρόλος που έπαιξαν γνωστοί αξιωματούχοι του Γ' Ράιχ και της Wehrmacht, η επιχείρηση Βαλκυρία που θα παρέδιδε την εξουσία του Γ' Ράιχ στους συνωμότες, η αποτυχία και το οδυνηρό τέλος τους, όλα ξετυλίγονται και τεκμηριώνονται από τους διάσημους ερευνητές-συγγραφείς, που αναζητούν την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα.

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ANUBIS ΣΕΛΙΔΕΣ 472  ΤΙΜΗ:24,80  ISBN: 978-960-306-610-1)
 

Ο Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής

Ο Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής (1493 – 6 Σεπτεμβρίου 1566), ήταν ο δέκατος Σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από το 1520 ως το 1566. Από τους Τούρκους αναφέρεται ως Σουλεϊμάν Α΄ ο «Κανουνί» (Νομοθέτης). Κατά την βασιλεία του η Οθωμανική αυτοκρατορία έφτασε στη μέγιστη γεωγραφική της επέκταση και στο απόγειο της δύναμής της. Υπήρξε ο επιφανέστερος των σουλτάνων.

Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα στις 6 Νοεμβρίου 1494. Σε ηλικία 7 ετών σπούδαζε στην Κωνσταντινούπολη μαθηματικά, ιστορία, λογοτεχνία, θεολογία και στρατιωτικές τεχνικές. Σε ηλικία 15 ετών ξεκίνησε την καριέρα του ως διοικητής οθωμανικών επαρχιών. Διαδέχτηκε τον πατέρα του, Σελίμ Α΄, το 1520 και αναδείχτηκε άριστος στρατηγός, νομοθέτης, κυβερνήτης εξαίρετος και προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών. Υπήρξε ο πρώτος και τελευταίος σουλτάνος που ανέβασε στο θρόνο μια χριστιανή δούλη, την πανέμορφη Ρωξελάνη, η οποία πήρε το όνομα Χουρέμ. Μαζί της έκανε πέντε παιδιά: τον Μωάμεθ, τον Σελίμ, τον Βαγαζίτ, τον Τζιχανγκίρ και την Μιχριμάχ.

Ανέλαβε μια σειρά επιτυχημένων εκστρατειών, ξεκινώντας με την κατάληψη του Βελιγραδίου το 1521. Το 1522 κατέλαβε τη Ρόδο και επέτρεψε στους Ιωαννίτες ιππότες να εγκαταλείψουν το νησί και να εγκατασταθούν στη Μάλτα, την οποία απέτυχε να καταλάβει μετά από μακρά πολιορκία (18 Μαΐου-8 Σεπτεμβρίου 1565). Από το 1521 μέχρι το 1556 τα στρατεύματά του κατέλαβαν την Ουγγαρία, την Τρανσυλβανία, τη Σλοβενία, τη Μολδαβία στην Ευρώπη, το Κουρδιστάν, τη Μεσοποταμία, τη Γεωργία στην Ασία, την Τριπολίτιδα, την Τύνιδα και το Αλγέρι στην Αφρική, ενώ ο στόλος του κυριαρχούσε με επικεφαλής τον αρχιπειρατή Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο.

Στις 29 Αυγούστου 1526 νίκησε το Λουδοβίκο Β΄ της Ουγγαρίας στη μάχη του Μοχάτς, κατέλαβε μέρος της Ουγγαρίας και αναγνώρισε ως βασιλιά της τον υποτελή του Ιωάννη Ζαπόλσκι της Τρανσυλβανίας. Καθώς ο Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Κάρολος Ε΄ και ο αδερφός του, αρχιδούκας της Αυστρίας Φερδινάνδος ανακατέλαβαν την Ουγγαρία, ο Σουλεϊμάν εισέβαλε δύο φορές στην Αυστρία, το 1529 και το 1532 και προσπάθησε ανεπιτυχώς να καταλάβει τη Βιέννη, πολιορκώντας την το 1529. Η αποτυχημένη αυτή απόπειρα θεωρείται ότι σηματοδοτεί το τέλος των επεκτατικών πολέμων των Οθωμανών προς τη Δυτική Ευρώπη.
Επί των ημερών του συνάφθηκαν οι πρώτες διπλωματικές σχέσεις με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Προς τους χριστιανούς υπήρξε σχετικά ανεκτικός, τους παραχώρησε πολλά προνόμια και χρησιμοποίησε Έλληνες σε δημόσιες θέσεις. Διακρίθηκε για τη συνετή διοίκησή του, υπήρξε προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών, ενώ υπήρξε μεγάλος νομοθέτης και ποιητής του Ισλάμ.
Πέθανε το 1566 από αποπληξία, κατά την έναρξη νέας εκστρατείας κατά της Ουγγαρίας. Τάφηκε σε οκταγωνικό μαυσωλείο, στο Σουλεϊμανιέ Τζαμί (στο νοτιοανατολικό περίβολο).

Το Σουλεϊμανιέ Τζαμί

ΕΜΠΟΡΙΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ 8ο-5ο π.Χ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Οι αρχαίοι Έλληνες λόγω στης γεωγραφικής θέσης την οποία κατείχαν, στην καρδία της Μεσογείου, είχαν αναπτύξει στενές εμπορικές επαφές με τους γειτονικούς τους λαούς ήδη από την εποχή του Χαλκού. Πρώτοι οι Μινωίτες με τον αξιοθαύμαστο πολιτισμός τους, μη έχοντας εσωτερικές διαμάχες ή εξωτερικές απειλές και όντας εξαιρετικοί ναυτικοί, δημιούργησαν μια θαλασσοκρατορία η οποία βασιζόταν στο θαλάσσιο εμπόριο αλλά και στην πειρατεία. Σύντομα οι Κρήτες είχαν δημιουργήσει ένα δίκτυο στον ελλαδικό χώρο ,το οποίο μαρτυρούν τα αρχαιολογικά ευρήματα (κυρίως κεραμικά),σε κοντινά νησιά όπως τα Κύθηρα, η Ρόδος και η Θήρα. Δίκτυο το οποίο δεν άργησε να επεκταθεί στην υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα και στα παράλια της Μ. Ασίας επηρεάζοντας καταλυτικά τους υπόλοιπους Έλληνες. Αλλά δεν αρκέστηκαν μόνο στον αιγιακό  χώρο αλλά προχώρησαν ένα βήμα παραπάνω. Οι επαφές τους με τους Αιγυπτίους ήταν κάτι περισσότερο από τυπικές όπώς μαρτυρά η ανεύρεση των περίφημων καμαραϊκών αγγείων. Στενές σχέσεις δεν είχαν μόνο με τους Αιγυπτίους αλλά και με τους κατοίκους της Συροπαλαιστινιακής ακτής. Δείγμα αυτών των σχέσεων ήταν η ανακάλυψη μίας ενεπίγραφης φοινικικής φιάλης που βρέθηκε στην Κνωσό.

Οι Μυκηναΐοι  πολύ αργότερα θα ακολουθήσουν τα χνάρια των Μινωιτών. Αυτή η αργή εξάπλωση των Μυκηναΐων αλλά και των υπόλοιπων Ελλήνων χωρίζεται σε δύο περιόδους : στην πρώτη περίοδο που καλύπτει τους αιώνες από τον 11^ο έως τον 9^ο κατά την οποία ιδρύθηκαν αποικίες που είχαν σαν απώτερο  σκοπό τους την κατάκτηση περισσότερων εδαφών και όχι τόσο για εμπορικούς σκοπούς ονομάστηκαν αποικίες εγκατάστασης, και στην δεύτερη περίοδο που καλύπτει τους αιώνες από τον 8^ο έως τον 6^ο κατά την οποία ιδρύθηκαν αποικίες που ο κυριότερος σκοπός τους ήταν εμπορικός και ονομάστηκαν αποικίες εκμετάλλευσης. Η βασικότερη αιτία του πρώτου κύματος της εξάπλωσης ήταν η κάθοδο των Δωριέων η οποία επέφερε πολλές αλλαγές στον ελλαδικό χώρο. Η ραγδαία αύξηση του πληθυσμού είχε σαν φυσικό επακόλουθο την λεγόμενη στενοχωρία δηλαδή την έλλειψη καλλιεργήσιμων  εκτάσεων. Οπότε η ανάγκη για νέες εκτάσεις έγινε επιτακτική. Αλλά δεν ήταν μόνο η στενοχωρία που ώθησε τους Έλληνες σε αυτήν την εξάπλωση. Υπήρχαν και καθαρά εμπορικοί προσανατολισμοί καθότι οι Έλληνες ναι μεν ήταν αυτάρκης και βασίζονταν κυρίως στην γεωργία και την κτηνοτροφία αλλά υπήρχε έλλειψη χαλκού, κασσίτερου και άλλων πολύτιμων λίθων. Και αυτό έκανε την ανάγκη εξεύρεσης κοιτασμάτων πλούσιων σε μεταλλεύματα επιτακτική καθώς με την συνεχή εξέλιξη της μεταλλουργίας και την έλλειψη κοιτασμάτων στον ελλαδικό χώρο, εκτός από τα μεταλλεία του Λαυρίου, υπήρχε σοβαρή έλλειψη. Την λύση της μετανάστευσης ακολούθησαν επίσης και όσοι ήταν αντίθετοι με τα υπάρχοντα καθεστώτα στις εκάστοτε πόλεις-κράτη. Τρανό είναι το παράδειγμα των Παρθενίων που ίδρυσαν τον Τάραντα στην Κάτω Ιταλία μετά τις ταραχές που ξέσπασαν στην Σπάρτη που τους ανάγκασαν να φύγουν.

Ο τρόπος επιλογής της τοποθεσίας μιας αποικίας εξαρτιόταν κυρίως από το πόσο εύκολη ήταν η πρόσβαση στην ενδοχώρα καθώς οι αποικίες ήταν κατά κύριο λόγο παραθαλάσσιες. Παραθαλάσσιες γιατί αυτό τους έδινε την αίσθηση της επαφής με την πατρίδα και μία διέξοδο στην θάλασσα σε περίπτωση κινδύνου. Αν και οι επαφές μιας αποικίας με την μητρόπολης της δεν ήταν πάντοτε άριστες αλλά μάλλον κάπως χαλαρές. Παρόλα αυτά στις αποικίες δημιουργούσαν την κοινωνία τους στα πρότυπα της μητρόπολης τους και σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούσαν ακόμα και την μητρόπολη. Ειδικά στο θέμα της νομοθεσίας οι άποικοι τροποποιούσαν τους νόμους τους ανάλογα έτσι ώστε να είναι πιο δίκαιοι. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλές μητροπόλεις να μιμούνται τα νομοθετήματα τους ειδικά όπου είχε καθιδρυθεί η δημοκρατία. Επίσης οι Έλληνες επέλεγαν να χτίσουν τις πόλεις τους σε κομβικά και καίρια σημεία όπως σε χερσονήσους και ακρωτήρια (πόλεις Μ.Ασίας όπως η Κνίδος και η Αλικαρνασσός) αλλά και σε ισθμούς και θαλάσσια περάσματα (όπως το Βυζάντιο, η Ζάγκλη και το Ρήγιο).Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρουμε την σπουδαιότητα κυρίως των πόλεων κοντά σε θαλάσσια περάσματα οι οποίες δεν άκμασαν μόνο λόγο του εμπορίου αλλά και από την φορολόγηση των διερχόμενων εμπορικών καραβιών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ζάγκλης και του Ρηγίου που έγιναν το μήλο της έριδος ανάμεσα σε Έλληνες αποίκους και αυτόχθονες λαούς της Σικελίας.

Αυτές οι εμπορικές επαφές με τους λεγόμενους «βάρβαρους»,έτσι αποκαλούσαν οι Έλληνες όσους δεν μιλούσαν ελληνικά, είχαν ως αποτέλεσμα μια  πολιτιστική και πολιτισμική επιρροή η οποία υπήρξε ουσιαστική τόσο στον τομέα της ποίησης και της λογοτεχνίας όσο και στον τομέα της αρχιτεκτονικής και της γλυπτικής. Έτσι οι Έλληνες μαζί με τα προϊόντα τους προωθούσαν  και τον “πολιτισμό” τους. Η διάδοση της ελληνικής γλώσσας και της ελληνικής γραφής στην Μεσόγειο ήταν γρήγορη και σε αυτό βοήθησε και η εφεύρεση του αλφάβητου το οποίο δανείστηκαν από τους  Φοίνικες. Οι Έλληνες κατάφεραν να μετατρέψουν, με την εισαγωγή των φωνηέντων, το δυσνόητο φοινικικό αλφάβητο σε ένα εύχρηστο αλφάβητο το οποίο μπορούσε ο καθένας να το χρησιμοποιήσει. Έτσι έργα των αρχαίων συγγραφέων κατέκλυσαν  τον τότε γνωστό κόσμο και έγιναν περιζήτητα στις μεγάλες βιβλιοθήκες της εποχής όπως αυτές της Εφέσου, της Καρχηδόνας, της Περγάμου και φυσικά της Αλεξάνδρειας. Όμως στον τομέα αυτό οι Έλληνες δεν πήραν μόνο αλλά έδωσαν κιόλας. Αυτή η διάδοση της ελληνικής γλώσσας και γραφής είχε ως αποτέλεσμα την υιοθέτηση από τους ιταλικούς  λαούς ενός ελληνικού αλφαβήτου, του χαλκιδικού, το οποίο αποτέλεσε την βάση και το πρότυπο για την δημιουργία του λατινικού αλφαβήτου. Η ελληνική γλώσσα, που με μικρές παραλλαγές από περιοχή σε περιοχή, ήταν στην ουσία κοινή για όλους τους Έλληνες εκείνης της περιόδου. Η εφεύρεση του αλφαβήτου είχε ως αποτέλεσμα την εξέλιξη της γραφής. Πριν όλες οι γνώσεις,  μεταφέρονταν  από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά και έτσι λογικά κάποια στιγμή θα αλλοιώνονταν και σιγά-σιγά θα λησμονούνταν. Τώρα μπορούσαν οι Έλληνες να καταγράφουν όχι μόνο τα λογοτεχνικά αριστουργήματα αλλά και τους νόμους τους. Αυτό έδωσε μια νέα ώθηση γενικά σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής αλλά και στο εμπόριο καθώς τώρα ήταν ευκολότερη καταγραφή των προϊόντων και οι εμπορικές συμφωνίες. Επίσης η γραφή βοήθησε αρκετά στην κατακόρυφη και αλματώδη άνοδο του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων καθώς πριν ο αριθμός των αγράμματων ήταν τεράστιος αφού μέχρι τότε μόνο οι πλούσιοι είχαν την δυνατότητα για μάθηση.

Εκτός από την διάδοση της ελληνικής γλώσσας και της ελληνικής γραφής μεγάλη ήταν και η εξάπλωση των ελληνικών κεραμικών καθώς οι άποικοι στις αρχές της μετακίνησης τους προτιμούσαν να εφοδιάζονται με κεραμικά από την μητρόπολη είτε λόγω έλλειψης ειδικών κλιβάνων για την κατασκευή τους είτε τα τοπικά κεραμικά δεν πληρούσαν τις απαιτούμενες προδιαγραφές. Όπως μας αναφέρει ο Πλάτωνας αυτή η πρόσμιξη των κουλτούρων είχε σαν αποτέλεσμα να αλληλοδανείζονται στοιχεία οι Έλληνες από τους βάρβαρους και όποτε δανείζονταν οι Έλληνες  κάτι μη ελληνικό το μετέτρεπαν σε κάτι υψηλότερης τελειότητας. Μεγαλύτερη ώθηση στην μετακίνηση των κεραμικών έδωσε η ανακάλυψη που ήρθε στο φως  ότι τα κεραμικά μετά την αρχική τους άφιξη στον προορισμό τους δεν αχρηστεύονταν αλλά επαναχρησιμοποιούνταν όπως έκαναν οι Αιγύπτιοι. Αν και στην αρχή τα κεραμικά ήταν απλώς δοχεία μεταφοράς αγαθών στην συνέχεια εξελίχθηκαν σε έργα τέχνης. Και αυτό φαίνεται στη αλληλοδιαδοχή που είχαν τα είδη των αγγείων. Η παλαιότερη  τεχνοτροπία των μελανόμορφων αγγείων αντικαταστάθηκε βαθμιαία από την νεότερη των ερυθρόμορφων αγγείων .Έτσι τα αθηναϊκά ερυθρόμορφα αγγεία έγιναν περιζήτητα και κατά τον 5^ο αιώνα κυριάρχησαν στην Μεσόγειο .Μάλιστα η αξία  αυτών των αγγείων ήταν τέτοια που άρχισαν να αντιγράφουν και μετά από σχολαστική έρευνα των αρχαιολόγων βρέθηκαν κατά τόπους μερικές αξιοθαύμαστες απομιμήσεις αυτών των υπέροχων  αγγείων. Ξακουστοί είναι επίσης οι λεγόμενοι αρύβαλλοι οι οποίοι κατασκευάζονταν κυρίως στην Κόρινθο αλλά και πληθώρα από κρατήρες, κύλικες, κοτυλούς ,οινοχόες, υδρίες, αμφορείς και βεβαία τα πασίγνωστα μινωικά ρητά.

Η αυξημένη ζήτηση προϊόντων είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση της παραγωγής που στηρίχτηκε και στον επονομαζόμενο «θεσμό της δουλείας» καθώς υπήρχε η ανάγκη για φτηνά εργατικά χέρια και από την  άλλη οι σκλάβοι δεν είχαν κανένα πολιτικό δικαίωμα. Αναφορές γι’ αυτήν την δραστηριοποίηση των Ελλήνων στο δουλεμπόριο βρίσκουμε ακόμα και στη Παλαιά  Διαθήκη όπως μας αναφέρει ο Ιεζεκιήλ για τους περιβόητους «Γιαβάν» που εμπορεύονται “ψυχάς ανθρώπων” στο λιμάνι της Τύρου. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη οι οικονομικές ανισότητες που συσσώρευσαν τον πλούτο στα χέρια των πλουσίων  ανάγκασαν ορισμένους φτωχούς οι οποίοι δεν είχαν την δυνατότητα να εξοφλήσουν την λεγόμενη μίσθωση να περιέλθουν σε κατάσταση δουλείας. Αυτή ήταν έσχατη λύση αφού στην ουσία οι φτωχοί έβαζαν τους εαυτούς τους σε «υποθήκη» σαν εγγύηση για την αποπληρωμή της οφειλής. Έτσι οι σκλάβοι συχνά πωλούνταν και αγοράζονταν σαν αντικείμενα ή καλύτερα σαν λάφυρα. Ο Ησίοδος από την άλλη μας παραθέτει ένα ακόμα πρόβλημα της εποχής δηλαδή την αναδιανομή των αγροτικών εκτάσεων ανάμεσα σε αδέρφια. Εκείνη την εποχή ο πρωτότοκος γιός κληρονομούσε το σύνολο της πατρικής περιούσιας ενώ στο δευτερότοκο δεν έμενε τίποτα. Έτσι ο Ησίοδος προτρέπει τον αδερφό του να αποκτήσει μόνο ένα γιό για να του παραχωρήσει όλη του την περιουσία. Αυτό είναι ενδεικτικό της κατάστασης των αγροτών και το οποίο σιγά σιγά ώθησε μεγάλο μέρος τους και γενικά όλων των πολιτών στην εξαθλίωση. Αυτό δημιούργησε έναν αναβρασμό στην κοινωνία και χρειαζόταν μια σπίθα για να ξεσπάσει μια εξέγερση. Αυτή η κοινωνική ανισότητα έκανε πρόσφορο το έδαφος για την εμφάνιση των τυραννίδων.

 Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη η εμφάνιση των τυραννίδων στον ελληνικό χώρο συνδέθηκε και με την ανάπτυξη της ναυτιλίας και τον πλουτισμό των πόλεων. Σε αυτήν την περίπτωση, ο Θουκυδίδης αναφέρεται στην Κόρινθο που πλούτισε βάσει της στρατηγικής θέσης την οποία κατείχε στο νευραλγικό χώρο του Ισθμού. Έλεγχε το θαλάσσιο πέρασμα από το Αιγαίο στο Ιόνιο και από ξηράς τις εμπορικές μετακινήσεις από την Πελοπόννησο προς την υπόλοιπη Ελλάδα και το αντίστροφο. Έτσι εισέπραττε τις λεγόμενες «προσόδους» δηλαδή στα εισοδήματα που προέρχονταν όχι τόσο από το εμπόριο αυτό καθ’ αυτό αλλά από την φορολόγηση του. Παράλληλα η κρίση της αριστοκρατικής κοινωνίας βοήθησε σε αυτή την δημιουργία των τυραννίδων καθώς όλοι οι οποίοι αποζητούσαν εξουσία, δηλαδή πολλοί βιοτέχνες και έμποροι που είχαν πλουτίσει μέσω του εμπορίου, οι εξαθλιωμένοι αγρότες που ζητούσαν δίκαιη αναδιανομή της γης και πολλοί που ζητούσαν πολιτική ισότητα, και ήταν αριθμητικά περισσότεροι, υποκινήθηκαν από κάποιο τύραννο ,ο οποίος θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκπροσωπούσε τα συμφέροντα τους και συνήθως ανήκε στην τάξη των ευγενών και ερχόταν σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ευγενείς. Η τυραννία στην αρχαία Ελλάδα δεν έχει την σημασία που της δίνουμε σήμερα. Συνήθως τα τυραννικά καθεστώτα ήταν αρεστά στο λαό γιατί πρέσβευαν τα δικαιώματα τους και οδήγησαν τις εκάστοτε πόλεις σε μια ανοδική πορεία. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα των τυράννων της Μιλήτου Θρασύβουλου, της Σάμου Πολυκράτη και της Κορίνθου Περίανδρου. Σύμφωνα με τον Νικόλαο τον Δαμασκηνό ο πρώτος τύραννος της Κορίνθου, ο Κύψελος, πατέρας του Περίανδρου, κατάφερε με ένα τέχνασμα να πάρει με το μέρος την πλειοψηφία του λαού. Η μη επιβολή προστίμου ή φυλάκισης ή ακόμα και δουλείας σε όσους δεν είχαν την δυνατότητα αποπληρωμής των οφειλών τους ήταν ένα πανέξυπνο κόλπο το οποίο έκανε τον Κύψελο τον απόλυτο κυρίαρχο. Επίσης η διακυβέρνηση του Κύψελου είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη του εμπορίου, της ναυτιλίας, της μεταλλουργίας και της ναυσιπλοΐας ειδικά με την εφεύρεση των πεντηκοντόρων δηλαδή μεγάλες γαλέρες των πενήντα κωπηλατών που μπορούσαν να αναπτύξουν μεγαλύτερες ταχύτητες όσο και την εφεύρεση της τριήρους του κατεξοχήν πολεμικού πλοίου των Ελλήνων οι οποίες είχαν κατασκευαστεί πρώτη φορά στην Κόρινθο, σπουδαίο ναυπηγικό κέντρο της εποχής. Ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά μας αναφέρει  ότι ο Κύψελος δεν είχε προσωπική φρουρά το οποίο μαρτυράει την στήριξη και την καθολική αποδοχή του από τον λαό. Όμως μετά τον Κύψελο τον διαδέχτηκε ο γιος του Περίανδρος ο οποίος ήταν πολύ πιο σκληρός από τον πατέρα του. Οι συνεχόμενες  κατασχέσεις και τα αυστηρά μέτρα εναντίον των πλουσίων έκαναν τους τελευταίους να εναντιωθούν σε αυτό παραλήρημα του Περίανδρου. Αυτό δείχνει και η σύσταση των τριακοσίων «δορυφόρων», της προσωπικής φρουράς  του τυράννου. Η τυραννία του θα αποδειχθεί σκληρή αλλά θα οδηγήσει την Κόρινθο σε μια άνευ προηγουμένου ακμή. Ωστόσο λίγο μετά τον θάνατο του η τυραννία θα καταρρεύσει και θα αντικατασταθεί από την ολιγαρχία.

Από την άλλη στη δημοκρατική Αθήνα για να αντιμετωπίσουν το αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει η πόλη λόγω της κοινωνικοπολιτικής κρίσης στράφηκαν στον Σόλωνα. Ο Σόλωνας αρχικά χώρισε τους πολίτες σε τάξης ανάλογα με το εισόδημα τους δημιουργώντας έτσι ένα πλαίσιο τιμοκρατικού πολιτεύματος. Καθιερώθηκε επίσης η συμμετοχή του λαού στην “εκκλησία του δήμου” και στο δικαστήριο της Ηλιαίας.Από τη άλλη οι υποχρεώσεις των πολιτών δεν προσδιορίζονταν πλέον βάσει της καταγωγής τους αλλά βάσει του εισοδήματος τους. Καθώς το ίδιο συνέβαινε και στην ανάληψη κρατικών αξιωμάτων αφού στα ανώτατα αξιώματα μπορούσα να ανέλθουν μόνο άτομα που ανήκαν στις δύο ανώτερες τάξεις. Και οι υπόλοιποι βέβαια μπορούσαν να καταλάβουν αξιώματα αλλά όχι το ίδιο σημαντικά. Αυτός ο διαχωρισμός σε τάξεις είχε επιπτώσεις και στην λειτουργία του στρατού. Όσοι ανήκαν στις δύο ανώτερες τάξεις αποτελούσαν το ιππικό υπηρετώντας ως έφιπποι λόγω της οικονομικής δυνατότητας τους να συντηρούν άλογα, όσοι ανήκαν στη τρίτη τάξη υπηρετούσαν ως οπλίτες με βαρύ οπλισμό τον οποίο είχαν αγοράσει με δικά τους έξοδα, ενώ όσοι ανήκαν στην τέταρτη τάξη, οι λεγόμενοι “θήτες” υπηρετούσαν σαν οπλίτες με ελαφρύ οπλισμό ή κωπηλάτες σε πλοία. Οι τελευταίοι δεν είχαν δικαίωμα στα δημόσια αξιώματα παρά μόνο αρκούνταν στην εκκλησία του δήμου και στην Ηλιαία. Το ποιο σημαντικό και ποιο ουσιαστικό επίτευγμα του Σόλωνα ήταν η σεισάχθεια η οποία είχε σαν στόχο την διαγραφή όλων των χρεών και είχε ως αποτέλεσμα την ακύρωση όλων των ενέχυρων στη αττική γη και ο επαναπατρισμός όσων λόγω χρεών είχαν πουληθεί σαν σκλάβοι. Επίσης μετέτρεψε την αξία της μνας από 70 σε 100 δραχμές και χορήγησε αμνηστία σε όσους είχαν διαπράξει πολιτικά αδικήματα. Όμως αυτή η κοινωνική σταθερότητα δεν κράτησε πολύ αφού καμία από τις τάξεις δεν ήταν ικανοποιημένη. Όπως ακριβώς είχε συμβεί και στην περίπτωση της Κορίνθου, ένας τύραννος επωφελήθηκε από αυτό τον αναβρασμό, και αυτός ήταν ο Πεισίστρατος.   

Εκτός από την Κόρινθο και άλλες ελληνικές πόλεις γνώρισαν μεγάλη ακμή βασικά λόγω του εμπορίου και εν συνεχεία λόγω τον εμπορικών και στρατιωτικών συμμαχιών. Ένας από τους βασικούς λόγους της ανάπτυξης του εμπορίου ήταν και η δυνατότητα των πόλεων να μπορούν να συνοδεύουν τα εμπορικά τους πλοία, συνοδεία πολεμικών τριηρών, με ασφάλεια πίσω στην πατρίδα. Πόλεις όπως η Σπάρτη και Αθήνα είχαν δημιουργήσει ισχυρές συμμαχίες. Ως σύμμαχοι της Σπάρτης θεωρούνταν σχεδόν όλοι οι λαοί της Πελοποννήσου, εκτός του Άργους και της Αχαΐας, καθώς επίσης τα Μέγαρα και η Αίγινα. Η συμμαχία αυτή ήταν συμπαγής και βασιζόταν σε μια συμφωνία μεταξύ των υπόλοιπων πόλεων-κρατών με την Σπάρτη και όχι σε μια κοινή συμφωνία. Οι πόλεις ήταν αυτόνομες και η μόνη τους υποχρέωση ήταν η παροχή στρατού σε περίπτωση ανάγκης. Αντίθετα στην αθηναϊκή συμμαχία, που τα μέλη της ήταν κυρίως νησιωτικά κράτη όπως η Σάμος , η Ρόδος και η Χίος, και παραλιακές πόλεις στις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Μ. Ασίας, οι υποχρεώσεις των ισότιμων μελών ήταν ή παροχή καραβιών ή η καταβολή κάποιου είδους εισφοράς. Αυτός ο τρόπος λειτουργίας της αθηναϊκής συμμαχίας με τον καιρό μετέτρεψε την Αθήνα σε μια υπερδύναμη. Όπως  αναφέραμε παραπάνω σχετικά με την συνοδεία των νηοπομπών η Αθήνα είχε τον πρώτο λόγο. Έτσι αυτές οι δυο πόλεις ανταγωνίζονταν εκτός του εμπορίου και σε θέματα άσκησης επιρροής σε διάφορες άλλες πόλεις .Οι διαφορές τους ήταν εκτός από οικονομικές και πολιτικές ήταν και φυλετικές καθώς οι μεν Σπαρτιάτες ήταν Δωριείς και οι δε Αθηναίοι Ίωνες. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη οι αφορμές για μια ένοπλη διαμάχη των δυο υπερδυνάμεων ήταν πολλές. Χαρακτηριστικά οι περιπτώσεις της Κέρκυρας, της Ποτείδαιας, της Θάσου ,των Μεγάρων και άλλες κατά τις οποίες οι Αθηναίοι ενεπλάκησαν κυρίως με τους Κορίνθιους είτε υπερασπιζόμενοι άλλα μέλη της συμμαχίας τους είτε επιτιθέμενοι σε μέλη που είχαν αποστατήσει. Οι πρώτες αψιμαχίες ανάμεσα σε Αθήνα και Σπάρτη δεν άργησαν να γίνουν με αρχή την μάχη της Τανάγρας. Και κάπως έτσι ξέσπασε ο περιβόητος Πελοποννησιακός Πόλεμος ο οποίος στο τέλος του βρήκε τελείως εξασθενημένες τις δυο παρατάξεις και οικονομικά στο χείλος της χρεοκοπίας. 

             Όμως ας μην ξεχνάμε και την συμβολή των Ελλήνων μισθοφόρων οι οποίοι ήταν άξιοι πρεσβευτές του ελληνικού πνεύματος και της ελληνικής τέχνης. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των Μυρίων του Ξενοφώντα που διέσχισαν μια τεράστια έκταση ψάχνοντας τον γυρισμό στην πατρίδα. Οι Έλληνες μισθοφόροι ήταν περιζήτητοι εκείνη την εποχή λόγω της οπλιτικής επανάστασης. Η εφεύρεση της αντιλαβής, δηλαδή την δεύτερη λαβή στην ασπίδα, και η διάταξη σε φάλαγγα, μίας πολεμικής διάταξης που βασιζόταν στην ισότητα των “ομοίων” , άλλαξαν τα δεδομένα στην τέχνη του πολέμου. Ισότητα μεταξύ οπλιτών που κινούνταν σαν ένα σώμα και βασίζονταν στην διατήρηση του εδάφους το οποίο κατείχαν. Η φάλαγγα ήταν μία επινόηση του Φείδωνα από το Άργος. Οι μισθοφόροι εκτός από τις πολεμικές τακτικές τις οποίες κατείχαν διέδωσαν επίσης πολύ και τα ελληνικά νομίσματα . Νομίσματα των οποίων , σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η εφεύρεση ήταν αποτέλεσμα της ανάπτυξης των εμπορικών ανταλλαγών για λόγους ευκολίας  και ως μέτρο υπολογισμού της αξίας των προϊόντων. Έτσι δηλαδή στην αρχή της χρήσης τους τα νομίσματα δεν είχαν πραγματική αξία αλλά ήταν στην ουσία ένα μέτρο σύγκρισης. Η χρησιμότητα τους ήταν αρκετά έντονη στην φορολογία, στα πρόστιμα και στις ποινές που επιβάλλονταν και στην μισθοδοσία των μισθοφόρων.

ΠΩΣ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ;

Όσοι γνωρίζουν τουρκικά ή έχουν επαφές με τούρκους, ας τους ενημερώσουν!...

Να τους κάνουν επίσης γνωστό ότι, ενώ μας αποκαλούν Γιουνάνηδες (δηλαδή, Ίωνες) εξακολουθούν να κατέχουν την Ιωνία!!!!!

ΠΩΣ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ;

Αν δεν ξέρετε, ορίστε η απάντηση:

Η Τούρκικη σημαία, και το αντίστοιχο "εθνικό σύμβολο" των Τούρκων, προέρχεται από ένα σύμβολο του Βυζαντίου, αλλά της αρχαιοελληνικής πόλης Βυζάντιον, που υπήρχε στην θέση της Κωνσταντινούπολης.

Αυτό το σήμα, που είναι πανάρχαιο και απαντάται ως λατρευτικό σύμβολο της θεάς Εκάβης, έγινε σύμβολο της πόλης του Βυζαντίου όταν ο Φίλιππος, πατέρας του Μεγαλέξανδρου, προσπάθησε να καταλάβει αυτή την πόλη, και μια νύχτα με συννεφιά, έστειλε πολεμιστές (σαν καταδρομική επιχείρηση) να περάσουν τα τείχη, για να αλώσουν την πόλη.

Ξαφνικά, εμφανίστηκε το φεγγάρι, οι εισβολείς έγιναν αντιληπτοί, και αποκρούστηκε η επίθεση.... Από τότε, και επειδή θεωρήθηκε ως θεϊκή βοήθεια προς την πόλη, έγινε σύμβολο της πόλης του Βυζαντίου.

Από εκεί έμεινε ως σύμβολο παραδοσιακά και στην Κωνσταντινούπολη, το βρήκε και ο Μωχάμεντ ο πορθητής (και οι επόμενοί του), και όπως χρησιμοποίησε τα πάντα που βρήκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, για να δώσει αυτοκρατορική χροιά στην πλιατσικολογική Οθωμανική κατάκτηση, το έκανε ένα σύμβολο της Οθωμανικής κυριαρχίας, και έτσι έμεινε ως μουσουλμανικό σύμβολο....

Η διπλανή φωτογραφία είναι από ένα κέρμα των Βυζαντίων και αν θα προσέξετε, το γράφει: ΒΥΖΑΝΤΙΩΝ

Αν ξέραμε την ιστορία μας, τουλάχιστον δεν θα ανεχόμασταν τα σημερινά ξεφτιλίκια...

Θα είχαμε τις απαιτούμενες απαντήσεις για όλες αυτές τις μα..... ..που μας σερβίρουν καθημερινά...

ΒΡΕΘΗΚΕ Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ???

Ένας από τους πιο πολυσυζητημένους και συνάμα συναρπαστικούς μύθους όλων των εποχών, φαίνεται πως πρόκειται να αποκαλυφθεί.

Μετά από έρευνες, Αμερικανοί επιστήμονες ισχυρίζονται πως βρήκαν την ακριβή θέση όπου βρίσκεται η χαμένη Ατλαντίδα! Η ομάδα χρησιμοποίησε όλες τις περιγραφές από τον Πλάτωνα, δορυφορικές φωτογραφίες, ραντάρ, ψηφιακούς χάρτες και υποβρύχιο εξοπλισμό και την εντόπισαν βόρεια του.....Cadiz στην Ισπανία και συγκεκριμένα θαμμένη σε βάλτο στον πυθμένα του πάρκου Dona Ana.


Ο Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας, αναφέρθηκε στην Ατλαντίδα πριν 2,600 χρόνια και στις περιγραφές του δήλωνε πως βρισκόταν "Πέραν από τις Στήλες του Ηρακλέους" δηλαδή από τα "στενά του Γιβραλτάρ" όπως ήταν γνωστά στα αρχαία χρόνια.

Λέτε μετά από χιλιάδες χρόνια να επαληθευτεί; αρχαιολόγος Richard Freund, μαζί με την ομάδα του στο πανεπιστήμιο του Hartford, ψάχνουν εδώ και χρόνια να εντοπίσουν την πραγματική θέση της Ατλαντίδας. Υποστηρίζουν μάλιστα πως ο λόγος της εξαφάνισης της ήταν ένα τσουνάμι! Όπως δήλωσε στο Reuters ο Richard Freund .

"Παρόλο που μας είναι τόσο δύσκολο να το αντιληφθούμε, το κύμα από ένα τσουνάμι μπορεί να φθάσει έως και τα 60 μίλια μέσα στην ενδοχώρα. Κάτι ανάλογο έγινε και εδώ."

Φαίνεται πως να είναι από τις μοναδικές φορές που οι ερευνητές βρήκαν μια τοποθεσία που να ταιριάζει περισσότερο με τις αναφορές του Πλάτωνα και με τα στοιχεία που βρήκαν, με το πιο συναρπαστικό, την χαραγμένη πάνω σε πέτρα, μορφή ενός πολεμιστή που “φυλάει” την είσοδο της πόλης!! μάλλον το μυστήριο πρόκειται να λυθεί στο άμεσο μέλλον...

 ΠΗΓΗ:agnostesistories.blogspot.com:

Το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα

Ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας, Ερτογρούλ Γκουνάι, επιβεβαίωσε ότι ανακαλύφθηκε αρχαία Αγία Γραφή, ηλικίας 1.500 ετών.

Είναι γραμμένη στη μητρική γλώσσα του Ιησού Χριστού, στην αραμαϊκή.

Η δερματόδετη Βίβλος κατασχέθηκε από αστυνομικούς στη διάρκεια επιχείρησης εξάρθρωσης κυκλώματος λαθρεμπορίου στο νότο της χώρας και είναι σε σχετικά καλή κατάσταση.

Οι ειδικοί θεωρούν ότι αυτό το πολύτιμο αυτό κειμήλιο, η αξία του οποίου εκτιμάται στα 17 εκατ. ευρώ, διατηρήθηκε ως τις μέρες μας επειδή είναι φτιαγμένο από ειδικά επεξεργασμένο δέρμα.

Η Αγία Γραφή κηρύχθηκε αμέσως αντικείμενο πολιτιστικής κληρονομιάς και φυλάσσεται στο Εθνογραφικό Μουσείο της πρωτεύουσας Άγκυρας.

Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, το Βατικανό έχει δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Τα ΜΜΕ της Τουρκίας μεταδίδουν ότι η Αγία Έδρα έχει ήδη ζητήσει από την κυβέρνηση να στείλει εμπειρογνώμονες προκειμένου να εξετάσουν το κειμήλιο, αν και η πρεσβεία του Βατικανού στην Άγκυρα αρνήθηκε σήμερα ότι έχει υποβληθεί επισήμως σχετικό αίτημα.

Όπως είναι επόμενο, έχουν ξεκινήσει ήδη οι εκτιμήσεις και οι εικασίες.

Ορισμένοι λένε ότι η Βίβλος αυτή ενδέχεται να αποτελεί αντίγραφο του "Ευαγγελίου του Αποστόλου Βαρνάβα".

Άλλωστε τα τουρκικά ΜΜΕ μετέδωσαν την είδηση με τίτλους όπως "Το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα προσελκύει το ενδιαφέρον του Βατικανού".

Εάν αυτό ισχύει τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μία εξαιρετική ανακάλυψη καθώς το "Ευαγγέλιο του Βαρνάβα", που θεωρείται πως το έγραψε ο φερώνυμος μαθητής του Ιησού, ο οποίος πιθανότατα ανήκε στον ευρύτερο κύκλο των 70 Αποστόλων, περιγράφει τη ζωή του Ιησού Χριστού και λέγεται πως είναι καταγεγραμμένο σε δύο, μόνο, χειρόγραφα, ένα ιταλικό κι ένα ισπανικό, τα οποία ανάγονται αμφότερα στα τέλη του 16ου αιώνα μ.Χ.

Να σημειωθεί πάντως πως θεωρείται ψευδεπίγραφο από την πλειοψηφία των χριστιανών και μουσουλμάνων ακαδημαϊκών, καθώς πολλές από τις διηγήσεις του έρχονται σε πλήρη αντίθεση με αυτά που περιγράφει η εγκεκριμένη από τους Πατέρες της εκκλησίας Καινή Διαθήκη.

ΠΗΓΗ: agnostesistories.blogspot.com

ΤΟ ΦΡΑΝΚΟΚΑΣΤΕΛΟ ΚΑΙ ΟΙ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ

Στην περιοχή του βενετσιάνικου κάστρου του Φραγκοκάστελου στη νότια Κρήτη μαρτυρείται το φαινόμενο της εμφάνισης του στρατού των Δροσουλιτών.
Εκατοντάδες Κρήτες πολεμιστές αντιτάχθηκαν στην επίθεση των τουρκικών στρατευμάτων του Μουσταφά Μπέη στις 18 Μαίου 1828.

Οι Τούρκοι στρατιώτες πολιόρκησαν στενά το κάστρο και στη μάχη που κράτησε εφτά μέρες οι περίπου εξακόσιοι υπερασπιστές του, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού τους Χατζημιχάλη Δαλιάνη, θανατώθηκαν. Ο Δαλιάνης, που επέλεξε να μείνει στο κάστρο αγνοώντας τις παροτρύνσεις του στρατού του, αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του στάλθηκε στον Πασά. Τα κόκαλα των πεσόντων λέγεται ότι σήμερα βρίσκονται κάτω από το στρώμα χώματος που αποτελεί το δάπεδο του κάστρου.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα των κατοίκων της περιοχής, αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, o επίδοξος παρατηρητής που είναι εφοδιασμένος με υπομονή και οξεία όραση, μπορεί να παρατηρήσει μια σκιώδη παράταξη να αφήνει τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου Χαράλαμπου και να προχωρά κατά μήκος των τειχών του κάστρου. Πάνοπλοι στρατιώτες, ντυμένοι στα μαύρα, προχωρούν σε απλή παράταξη παράλληλα στην ομιχλώδη ακτή.
Το φαινόμενο διαδραματίζεται στο διάστημα μεταξύ 17 και 30 Μαίου
και δε διαρκεί πάνω από 10 λεπτά.

Ντόπιοι κρητικοί αποκαλύπτουν ένα επιπλέον βοηθητικό στοιχείο: το φαινόμενο συμβαίνει συνήθως λίγο πριν την ανατολή, πράγμα που εξηγεί γιατί ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων διανυκτερεύει αυτό το διάστημα κοντά στο κάστρο, με την προσδοκία να παρακολουθήσει ιδίοις όμμασι την προέλαση των γενναίων ψυχών των μαχητών.
Από τη στιγμή της μέρας που προτιμούν να εμφανίζονται προέρχεται η ονομασία "Δροσουλίτες"(δρόσος, πρωινή υγρασία στην ατμόσφαιρα).
Κάποιες προσπάθειες για επιστημονική ερμηνεία του φαινομένου προτείνουν ότι μπορεί να προκαλείται από την αντανάκλαση των ηλιακών ακτίνων από στρατιώτες σε ώρα γυμνασίων στα παράλια της γειτονικής Αφρικής. Ωστόσο η τακτικότητα και η χρονική συνέπεια του γεγονότος αποκλείει το ενδεχόμενο μιας τέτοιας σύμπτωσης.

Η ανάμνηση της θριαμβικής προέλασης των πολεμιστών σε μια παρέλαση θανάτου από αγάπη στην ελευθερία παίρνει υπόσταση στο Φραγκοκάστελο της Κρήτης ακόμα και σήμερα και μπορεί να γίνει φανερή στα μάτια του αποφασισμένου επισκέπτη.

πηγη:  www.esoterica.gr

ΑΔΕΡΦΟΙ ΝΤΑΛΤΟΝ-Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΡΥΛΟ

Η συμμορία των Ντάλτον ήταν διαβόητη εγκληματική ομάδα που έδρασε στην αμερικανική Δύση από το 1890 μέχρι το 1892. Η συμμορία αποτελούταν από τέσσερα αδέρφια, τους Γκράτον (Γκρατ) (γεν. 1861), Γουίλιαμ (Μπιλ) (γεν. 1866), Μπομπ (γεν. 1869) και Έμετ (γεν.1871). Το όνομα τους έγινε ιδιαίτερα γνωστό σε δυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ, καθώς διέπραξαν πολλές ληστείες σε τρένα και τράπεζες, και απασχόλησαν ουκ ολίγες φορές τις πολιτειακές αρχές.

Η οικογένεια Ντάλτον καταγόταν από το Τζάκσον Κάντρι του Μισούρι. Ο πατέρας τους, Λούις, διατηρούσε σαλούν στη πόλη Κάνσας, μέχρι που παντρεύτηκε την Αντελίν Γιάνγκερ και μετακόμισαν στη βορειοδυτική Οκλαχόμα. Εκεί έμειναν μέχρι το 1882. Το 1886 μετακόμισαν στο βορειοδυτικό Κάνσας, όπου απέκτησαν 15 παιδιά, εκ των οποίων δύο πέθαναν προτού ενηλικιωθούν.

Ο Φρανκ Ντάλτον δολοφονήθηκε το 1887, εν ώρα εργασίας, από έναν κλέφτη αλόγων. Ήταν ο πιο ώριμος και συγκρατημένος απ' όλα τα αδέρφια του, τα οποία τον σέβονταν και συχνά τον ακολουθούσαν στην αναζήτηση εγκληματιών. Ο θαυμασμός των Γκράτον, Μπομπ και Έμετ προς το πρόσωπο του Φρανκ, ήταν η αφορμή, να προσφέρουν με τη σειρά τους τις υπηρεσίες τους στο νόμο.

Φρανκ Νταλτον

Ο Μπομπ ήταν ο πιο ανήσυχος και οξύθυμος χαρακτήρας. Σε ηλικία 19 ετών, ενώ ήταν βοηθός σερίφη, πυροβόλησε έναν άνδρα και τον σκότωσε ακαριαία. Αν και υποστήριξε οτι τον πυροβόλησε στο πλαίσιο του καθήκοντος, το γεγονός αυτό αναστάτωσε τόσο τη κοινή γνώμη όσο και τις αρχές τις Πολιτείας. Η δεύτερη κατηγορία δεν άργησε να έρθει για τον «ταραξία» Μπομπ. Το Μάρτιο του 1890 κατηγορήθηκε για παράνομη εισαγωγή λικέρ στην Ινδιάνικη επικράτεια, ωστόσο με τη καταβολή της εγγύησης και με τη προσωρινή απόλυσή του κατάφερε να απαλλάξει τη παρουσία του από τα δικαστήρια.

Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, ο Γκρατ Ντάλτον, κατηγορήθηκε για κλοπή αλόγου, ένα αδίκημα για το οποίο προβλεπόταν θανατική ποινή. Ωστόσο, είτε αποσύρθηκαν οι κατηγορίες είτε αφέθηκε ελεύθερος.
 Η δολοφονία του Φρανκ Ντάλτον και η ταραχώδης ζωή του Μπομπ, σε συνδυασμό με την απώλεια της οικογενειακής τους φάρμας, για την κατασκευή του σιδηροδρόμου, οδήγησαν μερικά από τα αδέρφια στη παρανομία. Ο Μπομπ Ντάλτον κάλεσε τους Τζορτζ Νιούκομπ (George "Bitter Creek" Newcomb), Χάρλευ Πιρς (Charley Pierce) και Τσάρλυ Μπράιαντ (Blackfaced Charlie Bryant) και τους πρότεινε να σχηματίσουν μια ομάδα μαζί με τον αδερφό του Έμμετ. Οι Γκρατ και Μπιλ Ντάλτον εισχώρησαν λίγο αργότερα στην ομάδα, όπως επίσης και και οι Μπιλ Ντούλιν (Bill Doolin), Ντικ Μπρόντγουελ (Dick Broadwell) και Μπιλ Πάουερς (Bill Powers).


Στις 5 Οκτωβρίου 1892 η συμμορία Ντάλτον επιχείρησε τη τελευταία της παράνομη ενέργεια. Στην προσπάθειά τους να ληστέψουν τράπεζα στο Κόφιβιλ του Κάνσας έγιναν αντιληπτοί από τους πολίτες και στην ανταλλαγή πυροβολισμών που ακολούθησε σκοτώθηκαν οι τέσσερις. Ωστόσο, διασώθηκε ο βαρύτατα τραυματισμένος Έμετ , ο οποίος καταδικάστηκε σε ισόβια.

Γκρατ Νταλτον

Εμετ Νταλτον

Οι μεγαλύτεροι κατάσκοποι στη σύγχρονη ιστορία

Ο Τζέιμς Μποντ προβάλλει στα μάτια των περισσοτέρων από εμάς ως ο ιδεότυπος του μυστικού πράκτορα. Ωστόσο, ο βίος και η πολιτεία των μεγαλύτερων κατασκόπων στη σύγχρονη ιστορία δείχνει ότι στο ευγενές άθλημα της συλλογής πληροφοριών έχουν διακριθεί άνθρωποι πέραν πάσης υποψίας

Μάτα Χάρι (1876-1917)

Γεννημένη στο Leeuwarden της Ολλανδίας το 1876, η Μάτα Χάρι είναι μια από τις πρώτες γυναίκες διπλές κατασκόπους. Έδρασε για λογαριασμό της Γερμανίας και της Γαλλίας κατά το Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σε ηλικία 19 χρόνων παντρεύτηκε έναν αξιωματικό του στρατού και τον ακολούθησε στην τότε Ολλανδική αποικία της Ιάβας. Μετά την αποτυχία του γάμου της και το θάνατο του ενός από τα δύο παιδιά της επέστρεψε στην Ευρώπη και το Παρίσι δουλεύοντας για πολλά χρόνια ως στριπτιζέζ και συνοδός υψηλόβαθμων στρατιωτικών.
Το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, βρήκε τη Μαργκαρέτα Ζέλε, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, να πλησιάζει τα σαράντα και τα οικονομικά της σε κακή κατάσταση. Έτσι, όταν την προσέγγισε η γερμανική μυστική υπηρεσία δεν χρειάστηκε πολύ για να αποφασίσει να συνεργαστεί μαζί της παρέχοντας πληροφορίες.
Η εργατικότητα της, το απαράμιλλο κάλλος και ο κοσμοπολίτικος αέρας της άρχισαν σύντομα να αποδίδουν καρπούς. Ακόμα περισσότερους καρπούς φυσικά απέδωσε η συνεργασίας της με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες.
Τον Ιανουάριο του 1915,μετά από μερικούς μήνες διπλής δράσης, συνελήφθη και δικάστηκε για προδοσία. Εννέα μήνες αργότερα εκτελέστηκε από γαλλικό απόσπασμα.

Τζούλιους και Εθελ Ρόζενμπεργκ (1915, 1918 – 1953)

Ο Τζούλιους και η Εθελ Ρόζενμπεργκ ήταν ένα ζευγάρι Αμερικάνων κομμουνιστών που εκτελέστηκαν το 1953 για κατασκοπεία κατά των ΗΠΑ. Κατά τη διάρκεια της δράσης τους, που διήρκεσε από το 1942 μέχρι περίπου το 1950, παρείχαν στην KGB χιλιάδες έγγραφα που αφορούσαν κατασκευαστικές λεπτομέρειες του μαχητικού αεροσκάφους P-80 της Lockheed. Οι απόρρητες αναφορές για τις εταιρείας Emerson Radio και ειδικότερα τα σχέδια μιας ασφάλειας χρησιμοποιήθηκαν πολύ αργότερα για την κατάρριψη ενός αμερικάνικου U2.
Η σύλληψη και η επακόλουθη καταδίκη τους ήταν παράλληλα η αρχή της περιόδου του Μακαρθισμού!

Όλντριτς Έιμς (1941)

Ο Όλντριτς Έιμς ήταν ένας πρώην υπάλληλος της CIA στον τομέα της αντικατασκοπίας. Μέχρι που το 1985 αποφάσισε να αλλάξει στρατόπεδο μπαίνοντας στην πρεσβεία της Σοβιετικής Ένωσης. Οι λόγοι της προδοσίας του Ειμς δεν ήταν ιδεολογικοί αλλά καθαρά οικονομικοί. Προσφέροντας πληροφορίες αντί αμοιβής είχε σκοπό να αντιμετωπίσει προσωπικά χρέη.
Την ίδια χρονιά οι αξιωματούχοι της CIA παρατήρησαν ότι έχαναν κατασκόπους με πολύ γρηγορότερους ρυθμούς από το συνηθισμένο αλλά για άγνωστους λόγους δεν υποπτεύθηκαν πιθανή διείσδυση της KGB. Όταν το FBI ανέλαβε τη διερεύνηση της υπόθεσης αποκάλυψε τη δράση του Ειμς και φοβούμενο ότι θα αυτομολήσει στο ανατολικό μπλοκ τον συνέλαβε στο αεροδρόμιο της Ουάσιγκτον μαζί με τη γυναίκα του. Αργότερα εκτελέστηκε στην ομοσπονδιακή φυλακή του Άλενγουντ της Πενσιλβάνια.

Τζιάκομο Καζανόβα 1725-1798

Περισσότερο γνωστός για τις ερωτικές του επιδόσεις και το βιβλίο «Η ιστορία της ζωής μου», που είναι η καλύτερη περιγραφή της ζωής στο 18ο αιώνα που διασώζεται, ο Καζανόβα ήταν κατάσκοπος για τις αρχές της πόλης και τους Ενετούς Ανακριτές.
Εξαιτίας της οικονομικής υποστήριξης που είχε η μητέρα του από διάφορους πατρώνους της τέχνης, είχε τη δυνατότητα να σπουδάσει και γίνει μεταξύ άλλων δικηγόρος. Οι ερωτικές του σχέσεις με διάφορες ισχυρές γυναίκες της εποχής του έδωσαν δύναμη.
Ωστόσο το πάθος του για τη χαρτοπαιξία αλλά η αυτοκαταστροφική του φύση τον εμπόδισαν από το να δημιουργήσει μια περιουσία. Σε μια περίπτωση λέγεται ότι έχασε το ισοδύναμο του ενός εκατομμυρίου ευρώ σε μια νύχτα.
Το 1872 και μετά από δύο χρόνια δράσης εξορίστηκε από την πόλη για τη διασπορά φημών εναντίων ενός ισχυρού πατρικίου της Βενετίας.

Κλάους Φουχς (1911-1988)

Ο Κλάους Φουχς γεννήθηκε στο Ρούσελχαϊμ της Γερμανίας στις 19 Δεκεμβρίου 1911. Τη δεκαετία του 1930 και όντας μέλος του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος διέφυγε στη Βρετανία όπου και σπούδασε μαθηματικά και φυσική. Για ένα μικρό διάστημα εργάστηκε στο βρετανικό πρόγραμμα για την κατασκευή ατομικής βόμβας παρέχοντας πληροφορίες σε σοβιετικούς κατασκόπους.
Το 1943 μετέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου και εργάστηκε στο Πρόγραμμα Μανχάταν συμβάλλοντας σε πολλούς θεωρητικούς υπολογισμούς για τη ατομική διάσπαση και αργότερα στη σχεδίαση της πρώτης βόμβας υδρογόνου.
Ιστορικά έχει αποδειχτεί ο οι πληροφορίες που παρείχε στους σοβιετικούς χρησιμοποιήθηκαν περισσότερο για τον έλεγχο των επιστημόνων παρά για την επίλυση προβλημάτων του δικού τους ατομικού προγράμματος. Ωστόσο κάποια στοιχεία σχετικά με τον εμπλουτισμό ουρανίου επέτρεψαν στους σοβιετικούς να ξέρουν ότι οι ΗΠΑ δεν ήταν έτοιμες για πυρηνικό πόλεμο μέχρι τις αρχές τις δεκαετίας του πενήντα.
Το 1946 καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκισης, εκτείοντας τα 9 προτού επιστρέψει στην Ανατολική Γερμανία.

Ρίτσαρντ Σόργκε (1895-1944)

Ο Ρίτσαρντ Σόργκε θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους κατασκόπους των Σοβιετικών στην Ιαπωνία πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Γεννημένος στο Μπακού του Αζερμπαιτζάν και ανηψιός ενός από τους στενούς συνεργάτες του Καρλ Μαρξ υιοθέτησε την κομουνιστική ιδεολογία κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης του από τραυματισμό στον Α’ παγκόσμιο Πόλεμο.
Το Μάιο του 1933 η Σοβιετική Ένωση τον έστειλε στο Τόκιο για να οργανώσει ένα δίκτυο κατασκόπων κάτι που έκανε με ιδιαίτερη επιτυχία. Στις 14 Σεπτεμβρίου πληροφόρησε τον Κόκκινο Στρατό ότι οι Ιάπωνες δεν είχαν σκοπό να επιτεθούν παρά μόνο αν οι γερμανοί καταλάβουν τη Μόσχα ή ξεσπάσει εμφύλιος στη Σιβηρία. Αυτό επέτρεψε στους Σοβιετικούς να μετακινήσουν μεγάλες μονάδες στρατού και να αναστρέψουν την κατάσταση στη μάχη του Στάλινγκραντ. Μια άλλη επιτυχία ήταν η ακριβής προειδοποίηση των Συμμάχων για την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ.
Η δουλειά του Σόργκε θεωρείται ότι εμπόδισε την επικράτηση των Ναζί στο Β’ΠΠ, διατήρησε το Στάλιν στην ηγεσία του Κομουνιστικού Κόμματος και της Σοβιετικής ένωσης και διαμόρφωσε τη πρόσφατη μεταπολεμική ιστορία όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.
Ο Σόργκε συνελήφθη το 1941 στο Τόκιο και παρά τους βασανισμούς που υπέστη αρνήθηκε όλους τους δεσμούς του με τη Σοβιετική Ένωση. Για την προσφορά του τιμήθηκε μετά θάνατο με τον τίτλο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωση

πηγή: men24.gr